¿Zergatik galdu beharko genuke aukerá ki erabili "ze" konpletiboa gabé "-(e)la" subordinazio-marka?

Genioen hemen nóla ezik baliabidea zén euskal baratzeko fruitu eder bat (alegia: ez + partitiboa), zeinen aitzineko erabilera semantikoa eta sintaktikoa joango zen zabaltzen ki beste erabilera semantiko eta sintaktiko ezberdin (arartez dislokazio sintaktikoak eta desplazamendu semantikoak), zeinen artean (sarrera hartan) komentatzen genuen bere erabilera semantikoki konparatiboa eta sintaktikoki prepositiboa (Aroztegian butz egin zak lein ezik burña aŕ. [A EY III, 174]).

Hortaz, diogunez, anitz izan dira baliabide horren erabilerak an bere aldaera formal ezberdinak (ezik, ezen, eze, ezin, ezi, ze), hala nola adibidez bere erabilera semantikoki konpletiboa eta sintaktikoki burulehen eta subordinazio-markarik gabekoa, esan nahi baita gabé -(e)la. Ikus Orotariko Euskal Hizegia:

Ezik. (Sin -(e)la) [Esan nahi baita: En oraciones completivas sin -(e)la) en el verbo auxiliar]: Esan zion, ezik, nere lurrean nago oraindik. Izt C 123. Nik esan ta zuk jakin / biazu ezikan, / lau andregai dakazkit / artu nai ezikan. Bil 75. [Orotariko Euskal Hiztegia]

Hori, jakina, da beste aukera bat, zein baliatu daiteke afinda moldatu diskursoa nola nahiago dugun.

¿Zergatik galdu beharko genuke aukera hori?

¿Zergatik galdu beharko genuke aukerá ki erabili ze konpletiboa gabé -(e)la subordinazio-marka? [⇶]