... non, gure analisian, "deutso" singular horren jatorria izanen litzaké justuki "de(ra)utzo" plurala, reinterpretatua nola singularra

Aipatzen genituen atzo...

... hiru flexio laguntzaile aktibo hauek:

dio/dizkio; derauka/derautza, drauzkio; deutso/deutsoz

Hortik bigarrenak, akaso zaharrena baita, bádu aldaera kin "-o":

• derauka/derauko (sing.) / derautza/derautzo (plur.)

zeinen parean jar geinké ondoko kide formalak ere:

• eduki /edutzi 

Iruditzen zaigu oso paralelismo formal azpimarragarria, bide emánez pensátzeko ze akaso jatorriz azken bi partizipio horiek izan litezké aditz beraren partizipio singular bat (kin "-k-" epentetikoa) eta partizipio plural bat (kin "-t-" epentetikoa).

Eta Josu Lavin-ek zioén:

Eta halaber deuco eta deutso.

non, gure analisian, "deutso" singular horren jatorria izanen litzaké justuki "de(ra)utzo" plurala, reinterpretatua nola singularra. [1874] [>>>]