"za-n" izanen litzaké zaharragoa zein "zen"

 Esaten genuen atzo ze:

• "izan" aditzaren aditz-erroa ez litzaké "da", baizik "za", zein, gainera agertzen dá an bere aditz-partizipioa: "i - za - n"

Horrek azaltaen dú bere iraganeko 3. personak "za-" hasiera izatea:

• zan =  za - n
  

zein gero, zenbait hizkeratan bilakatuko zén...

• zen
  

berriagoa zein "zan" zaharragoa.

3. persona horren forma regularra izan beharko zén akaso:

• *e - i - za - n (zein zén ezberdina zein *e - za - n")

baina akaso ez konfunditzeko kin bere (ustezko) partizipioa "*e - i - za - n", edota akaso sinpleki zeren, oso maiz erabiltzen zelarik, laburtu baitzen, galduko zuén iraganeko "e - i - > i -" ustez regular zahar hori, bilakatuz "zan" (beste irregularitate zahar bat), zein, diogunez, gero, zenbait hizkeratan bihurtuko zén "zen".

Beste alde batetik, "*e - za - n" aditzaren 3. persona bái izanen zén regularra:

• hark *e - za - n  

zein, gerora bihurtuko zén:

• hark z - e - za - n = zezan
  

halatan non ezberdindu dén respektu bere partizipioa (*e - za - n). [1966] [>>>]