osteguna, abuztua 03, 2023

Printzipioz espero genituzke "-r-"-dun tripersonalak ez soilik an adizki objetu-pluralak, baizik an adizki objetu-singularrak ere

Atzokoan genioén ze:

Arizabalo-k jarraitzen zuén:

A mi entender las mencionadas por Larramendi [esan nahi baita dirautzat, dirauzquit, diozcat, diauzcat, dizquit eta diauzquit] tienen todas, dizquit incluida, el mismo núcleo origen: ra-u. Quizás Yrizar nos esté indicando lo mismo de forma implícita cuando dice:...

Eta jarraian aipatzen ditú honako hitzak ti Yrizar ("Contribución a la dialectología de la lengua vasca", 1981):

Teniendo en cuenta estas flexiones burundesas y las presentadas por Ochoa de Arin y Larramendi como empleadas por los guipuzcoanos de Villafranca (var. de Cegama) y Azpeitia y Azcoitia (var. de Azpeita), y observando que estas tres variedades son las guipuzcoanas más alejadas del país vasco francés, puede asegurarse que en todo el dialecto guipuzcoano se usaron en el siglo XVIII flexiones receptivas con "-r-" en el núcleo. [Yrizar, 1981:19]

Esan nahi baita, derivatuak ti "*eradun" aditza.

Eta, printzipioz, espero genuke ze, hasieran bederen, "-r-"-dun forma zentral horiek ez ziren mugatuko soilik i adizki objetu-pluralak, baizik ze baita erabiliko zirén halako adizkiak kin "-r-" (ti "*eradun") an adizki objetu-singularrak ere.

Hortaz, galdetzen dugú: zéin formakoak izan zitezkén "-r-"-dun adizki objetu-singular zahar horiek hala an hizkera zentralak nola an mendebalderagoko hizkerak?