Referitzen ari ginen ki antzeko formak nola "nind-e-kar-ren" edo "nind-e-ra-man"

Zenioén atzo, Josu:

Badioscuçu ecen:

'n-i-n-du-en" dá jatorrizko forma, eta horregatik zaharrena artén antzeko forma horiek guztiak:

noiz eta pixca bat gorago, ordea, badioscuçun ecen:

n-e-du-en > n-e-n-du-en > n-i-n-du-en

Nola ulercen da hau?

Josu, referitzen ari ginen ki antzeko formak nola:

• nind-e-karr-ren

• nind-e-ra-man
  

• nind-e-ra-bil-en

• nind-e-ra-gi-ten

• nind-e-u-ka-n

Eredu hori hedatu zén ki adizki intransitiboak ere:

• nind-e-di-n

• nind-e-go-en

eta baita referitzen ari ginen ki aldaerak zein sortu ahal dirén tik bilakabide fonetikoak nola:

• nind-e-karr-ren > nindakarren

edota tik bilakabide analogikoak, hala nola interpretatzea "-du-" an "ninduen" nola balitz orainaldiko forma bat (tik "hark du", zein dén orainaldia on "*e-du-n"), ordéz interpretatu hor "-du-" erroa (tik "*e-du-n"), nola bai dén:

• ninduen = nin + du (tik "hark du", zein dén orainaldia on "*e-du-n", ordézta interpretatu "du" erroa, "*e-du-n", nola den) + en

zehazki:

•  nin-dago-en

• nin-dadi-n

• nin-dakar-ren 

• nin-dauka-n

nahiz hor "-da-" horiek ez duten signifikatzen inolako oraintasunik.

Forma horietan guztietan (antzekoak kin "ninduen"), jatorrizko eredua aurkitzen dá an "ninduen" zaharra, nondik joan diren sortzen besteak bidéz analogia. [2134] [>>>]