Méndez-Duñabeitia-Pérez (2024): "El sufijo "-oso" acerca al interlocutor al estado o características de la referencia semántica de la base que, lógicarnente es negativa: "mierdoso", "baboso", etc."

Atzokoan amaitzen genuen esánez ze:

Goragoko artikulu-hasiera horretan, nabarmandu nahi dugu a erabilera on morfologia aumentatibo eta diminutiboa, hala nola bestelakoa ere, bilatuz efektu expresibo ezberdinak. Bihar siatuko gara mintzatzen burúz beste mekanismo expresibo hori, zein inglesean ia ez den ia existitzen.

Eta bai, atzo aipatutako artikuluan, apárte aurkitu modu ezberdinetako konposizio progresiboak (V + N, N + N, N + A) non beti ere parte rhematikoena kokatzen dén an bukaera, justuki hantxe non hiztuna rekreatu eta solastu ahal den an expresioa on azken silabak, bereziki an azken vokalak (hala nola ere aukeratu bere intonazio egokiena behin hitzaren nondik norakoa ondo aurkeztu denean), nola an:

• hinchapelotas (V + N), tío mierdas (N + N), caraculo (N + N), pollaboba (N + A) edota hijo de puta (N + N)

orobat aurkitzen ditugú beste batzuk kin bukaerako morfologia, nola hauek:

• pelotudo, cabronazo, mamonazo, huevón

non esan geinken ze bukaerako morfologia hori funtzionatzen dá nola adjetibazio itsatsi moduko bat, non sufijo horiek izanen lirakén nola bukaerako adjetibo morfologikoak zeintan gogoz aplikatu ahal den nahi beste indar prosodiko efektiboki. 

Eta horiek ez dira báizik lagin txiki bát on derivatu ugariak zein sor litezkén (... eres un cabra, cabraloca, cabrón, cabronazo, cabroncete, cabroncillo, cabrito,...), bakoitzak hártuz bere matiz berezi eta propioa. Sufijazioaz mintzo dirá María del Carmen Méndez, Jon Andoni Duñabeitia eta Aarón Pérez an euren "Rata de dos patas: análisis de insultos en el español de España del siglo XXI" (2024), non aztertzen dutén corpus linguistico bat:

La sufijación es un mecanismo presente en el corpus mediante el empleo de ciertas formas con especial prevalencia. Este es el caso de -ón como aumentativo e intensificador o de -azo: maricón, putón, mamón o cabronazo. El sufijo -oso acerca al interlocutor al estado o caracteristicas de la referencia semántica de la base que, lógicarnente es negativa: mierdoso, baboso, etc. [Méndez-Duñabeitia-Pérez, 2024:135]

Bai, derivazioa da mekanismo sortzaile bat oso efektiboa eta, hortaz, oso arrakastatsua an gaztelania, xedé sortu insulto matizatuak, intensifikatuak edo leunduak aráuz hiztunaren interes komunikatiboa, sortuz aberastasun handia. [2550] [>>>]