"de(ra)utzo" formaren singularra izanen zén "de(ra)uko", zein bát datorren kin bere konkordantzia bipersonala: "jako < diako" (= "zaio")

Genioén herenegun:

Begira deiogun i lehenengo koadrotxoa, referitua i adizkiak e gaurko mendebaldea:

nabari dugu ze Arizabalok ez du argi ikusten ze mendebaldeko"deutso, -a, -e" formak derivatzen dirén ti "eutsi":

• ¿eutsi?

eta aditz  horren jatorrian jartzen dú:

• *e-u auxiliar

zein interpreta liteké nola "*edun" aditza, nondik proposatzen dú:

• *deu+io > *deutsio > deutso,-a,-e

Hor, guk bestetan justifikatzen saiatu garenez, ikusten dugu aski argiki "*eradun" aditzaren forma objetu-pluralak, zein, arrazoi ezberdinengatik, hasi ziren erabiltzen kin objetu singularrak (edota pluralak ere):

• de(ra)utzo > deutzo/deutso

Beraz, mendebaldeko formak, gure analisian, etorriko zirén ti "*eradun" aditza.

Horren singularra izanen zén:

• de(ra)uko

zein bát datorren kin bere konkordantzia bipersonala:

• jako < diako (= zaio)
  

nola gertatu ohi den.