Akaso "ki" preposizioa sor zitekén tikan "-(k)i" sufijoa kin "-k-" epentetikoa (antzera nola "keta" ti "-(k)eta")

Aurreko sarreran planteatzen genuen galdera bat zeinen arabera "-ki" sufijo verbal dativoa akaso azaldu liteké (bere sorburuan) nola "-i" sufijo dativoa kin "k" epentetikoa. Hortaz, izanen genuke "-(k)i" berdin antzera nola genuén, adibidez,"-(k)eta", zein sortu zitekén tikan "-eta" sufijoa.

Eta gauza da ze, kontuan hartuz ze:

• Existitzen da euskaraz mekanimo propio eta berezi bat nondik halako atzizkiak (kin "k-" edo "t-" epentetikoa) askatu litezkén.
• Existitu zitekén "-ki" kin "k-" epentetikoa. 
• Existitu zitekén "ki" preposizio soltea ere (ikus Beatriz Fernández (2013): "...,-(k)i preposizio bat dela.").

Akaso plantea genezake hipotesia ezen "ki" preposizioa sor zitekén jarraituz euskararen mekanimo propio eta berezi hori, non elementu askatuak eramaten duté "k-" edo "t-" epentetikoa, justuki berdin nola "keta". [⇶]