"-zu" eta "-e" modifikatzaileen esanguretako bat izan zitekén pluralizatzailea, zeinekin sortu zirén izenorde pluralak

Genioén hemen:

Hor, genioenez, "-za > -z" konsidera liteké adverbio moduko pluralizatzaile bat, eta "-zu" horrek jatorriz adieraziko zuén nolabaiteko pluralitatea, zein gero aplikatuko zitzaion ki 2. personako izenorde plurala. Antzeko jatorria izan zeikén ondoko "-e" morfemak ere an:

da - kar - ki - e - zu

da - kar - ki - e - zu

d - i - e -zu

d - e - u - ts - e - zu

Jatorriz "e" horren esanguretako bat izan zitekén abundantziala, eta esangura horretan erabil zitekén nola beste pluralizatzaile bat, antzera nola "zu" (edo "za"edo beste pluralizatzaile batzuk), nondik finean sortuko zirén: 

• 2. personako morfema plurala: "zu", eta 

• 3. personako morfema plurala: "e".

Jatorriz bi morfema horiek ez ziren izanen baizik modifikazaile abundantzialak (pluralizatzaileak), zeinekin sortu zirén izenorde pluralak (klitikoak edo ez).