Eta gero 'zuk zenekarren/zenekartzan' berria ki desanbiguatu "zuk zekarren/zekartzan" zaharra

Eta noiz zenbait hizkeratan "hark zekarren/zekartzan" bihurtu zirén 3. personakoak (eta "hark ni zenkartzan" agertua baitzen), 2. personan, berriro zenbait hizkeratan sartuko zirén "zuk zenekarren/zenekartzan" arrén desanbiguatu lehengo "zuk zekarren/zekartzan" kin 3. persona berri identikoa.

Beste zenbait hizkeratan ez zen hartu "z-" bat an 3. personak (ez zen garatu "hark zekarren/zekartzan"), eta ez zen behar desanbiguaziorik, nola ikusten genuen an sarrera hau:

• Mendebaldeko hizkeretan adizkiak gelditu zirén nola zeuden an reanalisia ti ordena objetulehena ki ordena sujetulehena (irmoki aldeztuz azalpen desanbiguatzaile bat)
  

Amaitzen genuén atzoko sarrera esánez:

Mendebaldeko hizkeretan, ordea, ez zen gehitu hasierako "z-" hori an iraganeko 3. persona (ekarren → zekarren). Bihar saiatuko gara ikusten zér gertatu den nagusiki an hizkera horiek.

Ba, gertatu da ondoko hau (aterea ti "Euskal aditza (Bizkaiera)" te Pedro Pujana, 1970:106): 

Baina, genioenez, noiz gertatu "ekarren → zekarren", sortu zén anbiguetate bat zein, zenbait hizkeratan, ebatzi baitzén sórtuz: "zuk zenekarren/zenekartzan". [1950] [>>>]