"de(ra)utzo" formaren singularra izanen zén "de(ra)uko", zein bát datorren kin bere konkordantzia bipersonala: "jako < diako" (= "zaio")
Genioén herenegun:
Begira deiogun i lehenengo koadrotxoa, referitua i adizkiak e gaurko mendebaldea:
nabari dugu ze Arizabalok ez du argi ikusten ze mendebaldeko"deutso, -a, -e" formak derivatzen dirén ti "eutsi":
- ¿eutsi?
eta aditz horren jatorrian jartzen dú:
- *e-u auxiliar
zein interpreta liteké nola "*edun" aditza, nondik proposatzen dú:
- *deu+io > *deutsio > deutso,-a,-e
Hor, guk bestetan justifikatzen saiatu garenez, ikusten dugu aski argiki "*eradun" aditzaren forma objetu-pluralak, zein, arrazoi ezberdinengatik, hasi ziren erabiltzen kin objetu singularrak (edota pluralak ere):
Beraz, mendebaldeko formak, gure analisian, etorriko zirén ti "*eradun" aditza.
- de(ra)utzo > deutzo/deutso
Horren singularra izanen zén:
- de(ra)uko
zein bát datorren kin bere konkordantzia bipersonala:
- jako < diako (= zaio)
0 Comments:
Argitaratu iruzkina
<< Home