"Guero arcendu cinta ceñes..." vs "Guero arcen du 'cinta', ceñes...

Jarraituz kin atzoko gaia, irakurtzen dugu an Beriain-en "Trataçenda nola ençun vearden Meza" (1621):

non "cinta" (agertzen zaigú minuskulaz idatzia) dá izen komuna zeinen karakterizazioa egiten den an bere ondorengo perpaus erlatibo restriktiboa ("...cinta ceñes ercicen baytu guerria"). Horren lekuan, hauxe irakurtzen dugu ondorengoa an tesi doktorala on Urtzi Reguero, titúlatzen "Goi -nafarrera arkaiko eta  zaharra: azterketa eta testuak" (zuzendua ganik Ricardo Gómez):

Hor agertzen zaigu "... 'cinta'...", kakotxen artean, nola bailitzan izendapen propioa (autoreak hola adierazi ditú transkripzio bereko beste izendapen propio batzuk, nola adibidez jatorrizko "...Amitoa...", zein bihurtu dén "...'amitoa'...", kakotxak dituela). Baina, zertárako, zergátik jarri hor kakotxak? Zeren horrela, izendapen propioa izanki, izen horrek ez du behar inolako karakterizaziorik, eta, orain bai, bihurtu ahal dá explikatibo hóri zein jatorrian askoz hobeki explikatzen zén nola restriktibo. [1019] [>>>]