Alberdi-García (1998): "Datu hauetatik ageri denez,... autoreek ["zein" erlatiboetan] adizkia izenordainaren atzean bertan kokatzeko joera agertzen dute."

Atzoko sarreran ikusten genuen ze euskararen tradizioan perpaus subordinatu erlatiboak erabili dirá ondo nagusiki an ordena hau:

(1 ORDENA) zein + adizkia + gainerako osagaiak
( ... ) kontritioneaz bertze dolore molde bat, parabisurako loriaren galtzeko, edo ifernuko penetara ioaiteko beldurtasunetik heldu dena, zein deitzen baita: Arritio, Acrizionea.
(Axular: Gero, 1643)

[Alberdi-García, 1998:246-247]

non aditza kokatzen dén justu atzén anaforiko erlatiboa ("zein"), eta aditzaren ondoren beste osagai guztiak. Gaurkoan nabarmendu nahi genuke ze ordena horren nagusitasuna joan zén areagotzen mendez-mende harik XIX. mendea, non hurrenkera horrek lortu zuén bere kota maximoa, alegia %60 respektu erlatibo prepositibo guztiak, nola ikusi ahal dugun an ondorengo datuak on Alberdi eta García:

Autoreek konkluitzen dutenez:

Datu hauetatik ageri denez, ordena nagusia lehenengoa da, hau da, autoreek adizkia izenordainaren atzean bertan kokatzeko joera agertzen dute.[Alberdi-García, 1998:246-247]

hau da: zein + adizkia + gainerako osagaiak. [2670]