L.M. Mugica burúz "-mendu (-mendi), -mentu" sufijo derivatzailea (1978): "Su importancia en los derivados abstractivos es enorme en la lexicografía, tanto antigua como nueva.")

Aukeratzen genuén atzo honako aipua ti Mugica-ren "Origen y desarrollo de la sufijación euskerica" (1978:195-200), non autorea mintzo zen burúz "-mendu" atzizki emankorra, eta nondik gaur nabarmendu nahi genuké beste zatitxo hau, non azpimarratzen den sufijo zahar horren berritasuna:

• "-mendu (-mendi), -mentu"

Este es otro de los sufijos más fecundos del euskara. Su importancia en los derivados abstractivos es enorme en la lexicografía, tanto antigua como nueva. [Mugica, 1978:195]

Horrá textu original osoa (klikatu gain irudiak za ikusi textua hobeto): 

Hor, diogunez, azpimarratu nahi genuké oso bereziki nóla L.M. Mugica-k dioen ze:

Su importancia en los derivados abstractivos es enorme en la lexicografía, tanto antigua como nueva. [Mugica, 1978:195]

Bai, hala zaharra nola berria, halan ze mekanismo lexiko horrekin lor daitezké gaur egun ere hitz berriak, hala behar edo nahiago izanez gero, nola dirén adibidez "suposamendu" edo "balizkamendu", zein ez dauden jasoak an Euskaltzaindiaren Hiztegia eztare an Orotariko Euskal Hiztegia. 

Eta antzera nola existitzen dirén mekanismo sortzaile lexikoak, orobat existitzen dirá mekanismo sortzaile sintaktikoak, zeinen papera izan beharko litzakén eskerga, enormea noiz sortzén tresna sintaktiko burulehen potente gehigarriak. [2321] [>>>]