Xabier Alberdi-k eta Julio García-k (1998) aztertzen dute nolákoa izan den hitz-ordena barnén perpaus subordinatu prepositibo oinarrizkoenak ("zein" erlatiboak): nagusiki "zein + adizkia + gainerako osagaiak"

Amaitzen genuen atzo esánez ze:

Baina kontua da ze, euskara idatziaren hasieratik bertatik, existitzen dira perpaus subordinatu prepositiboak ere, non objetua normaltasun eta neutrotasun osoz kokatu ohi dén atzén bere aditza, antzera nola an anitz perpaus printzipal.

Horren harira, azter daigun nóla osatu ohi dirén an euskal tradizioa perpaus subordinatu akaso oinarrizkoenak eta inportanteenak (gure ikuspuntutuk, perpaus erlatiboak), jarráiki lana on Xabier Alberdi eta Julio García titulatuá "'Zein (...) bait- / -n' erlatiboa: Literatura-Tradizioa" (1998), non aurkitzen dugún ze "zein" moduko perpaus erlatibo horietanen barne-ordena hagitez maizkoena dén hau:

(1 ORDENA) zein + adizkia + gainerako osagaiak
( ... ) kontritioneaz bertze dolore molde bat, parabisurako loriaren galtzeko, edo ifernuko penetara ioaiteko beldurtasunetik heldu dena, zein deitzen baita: Arritio, Acrizionea.
(Axular: Gero, 1643)

[Alberdi-García, 1998:246-247]

Alegia: zein + adizkia + gainerako osagaiak. [2669] [>>>]