"afin + aditz subjuntiboa" (...hauek teoria mailan ere aipatzen dira, eta hori bai ezin dugula kenduarazi, baina bai euskararen erabilera arruntean)

Azken sarreretan ari gara komentatzén a oharra zein EHUko Euskara Zerbitzuko zuzentzaileek idatzi zutén respektu euren interventzioa an gure artikulua titulatzén "Sintaxi buruazkenaren etengabeko efektu sotil eta ezkutuak" (2019). Gaurkoan beste zerbait komentatu behar dugu:

Hor, zuzentzaile anonimoek expreski aipatzen duté "noiz + aditza" edo "afin + aditz subjuntiboa" artén egiturak zein ezin diren onartu. Interesgarriki, bigarrenaren kasuan diote:

afin + aditz subjuntiboa (helburuzko perpausetarako: hauek teoria mailan ere aipatzen dira, eta hori bai ezin dugula kenduarazi, baina bai euskararen erabilera arruntean).

Teoria mailan? Ikus ondorengo bi adibideak ganik Tartas (ikus hemen):

AFIN. (Seguido de eta). A fin de que, con objeto de que. Giten othoi, onsa bizi Ienkoarekila batian haren grazia saindian, afiñ eta ohoiñ tronpur hura, herioa jin dadinian, edo egunaz edo gauaz gure kontre, guk hura trunpa dezagun eta, ez hark, gu. Tt Onsa 61. Afin eta ihesi egin dezazun haier, ebita ditzazun. Tt Arima XV. [OEH]

an Orotariko Euskal Hiztegia. [971] [>>>]