"ekarran (sg.) / ekarren (pl.)" versus "zekarren (sg.) / zekarten (pl.)" non, gure ikuspuntutik, "-e" > "-(t)e" kin "t-" epentetiko-desanbiguatzailea

Formalki, gure ikuspuntutik "-te" partikula ez da baizik aldaera bat te "-e" soila baina kin "t-" epentetikoa, antzera nola "-ki" ez litzaken izanen baizik aldaera bat te "-i" soila baina  kin "k-" epentetikoa.

Gogora daigun ze hala "t-" nola "k-" askotan erabili dirá ki burutu epentesiak: 

• "Azkue (1925): "...el curioso fenómeno de adhesión del elemento epentético"). 

Horrela, zaharragoa litzaké ondorengo oposizioa, zein dén sinpleagoa eta zein gorde den an mendebaldeko hizkerak:

ekarran (sg.) / ekarren (pl.)

ze ez beste hau (zenbait hizkeratan sortutakoa):

zekarren (sg.)  / zekarten  (pl.)

non "zekarten" formak behar zuén "t-" epentetiko-desanbiguatzaile hori (ezberdintzailea respektu "zekarren" jada ez-plurala). Esan nahi baita ze, gure ikuspuntutik, desanbiguazio-beharrak eragin zeikén "t-" epentetiko hori. 

Beste batzutan ere, saiatu gara azaltzen nóla adizki batzuk bihurtzen zirén gerota konplexuagoak bilátuz desanbiguazioa.  Ikus horretaz honako sarrera hau:

• Komentario bat burúz 'e kar', 'ekar', 'ekarren', 'zekarren', 'zekartzan', 'zenkartzan', 'zenekarren, 'zenekartzan,' eta 'zindekartzan"
  

Gaurko kasuan ere,"t-" epentetiko horren azken helburua finean izanen litzaké desanbiguazioa.