Irigoyen (1977): "..., jatorriz '-l-' ez bada ere"

Genioén atzo ze:

Beraz, bádirudi ze "-(k)ara" forma izan liteké zaharragoa zein "-(k)era".

zeren:

Euskara gisako formak aldamenean beti euskaldun eta Euskal Herria gisakoak bakarrik dituzte: euskara + dun > euskaldun --aurreko elementuak azken bokala galtzen du eta -r- > -l- bihurtzen da normala denez, jatorriz -l- ez bada ere-. [Irigoyen, 1977:522]

Hor, Alfonso Irigoyen-ek ondorengoa zehazten du an bere azalpena:

..., jatorriz -l- ez bada ere- [Irigoyen, 1977:522]    

zeren galde geneio ki geure burua ea "-l-" hori izan zitekén jatorrizkoa. Hala balitz, aurkituko ginake aurré ...

euskala > euskara

forma zaharrago bat, non azken "-la" hori interpreta geinke nola gure betiko "la" modal zaharra, berbera zein agertzen dén an "(h)ala", adibidez (edota, gero, an perpaus menderatu konpletiboak). Hipotesi horren arabera, "-(k)ara" ez litzake izanen mailegua (nola batzutan konsideratu den), baizik euskaran oinarritutako formazioa.