nik hura hiri "deuat/deunat", zein bái erabiltzen baitira an euren forma regular singularra

Atzo ikusten genuén hori oposizioa artén "deu(k)ot" objetu-singularra eta "deutzat/deutsat" objetu plurala:

Eta gauza da ze "deu(k)ot" horren kide plurala izanen zén "deutzot/deutsot", halatan non hauxe litzaké sorta plural osoa:

• deutzut / deutsut
  

• deutzot / deutsot
  

• deutzuet /deutsuet
  

• deutzet / deutset
  

zein, formalki bederen, bat datoz kin egungo mendebaldeko singularrak (zeini, leku eta adizki gehienetan, ez guztietan, gehitu zitzaieken "bukaerako "-z(a) > -s" pluralgile bat).

Baina, zéin izanen lirake azken adizki plural horien forma "regularrak"? Printzipioz, hauek:

• deuzut/deusut

• deuot

• deuzue/deusue

• deue 

eta hiri?

• deuat

• deunat

zein bai erabiltzen baitira an euren forma regular sigularra, are gehiago indártuz gure herenegungo hipotesia ezen mendebaldeko singularrak derivatu dirá tik ekialdeko pluralak.

Ikus serie hau:

• Batek inkluso pentsa leike ze mendebaldeko amaiera singular horiek datoz ti ekialderagoko amaiera pluralak: "dirautzut > diutzut (diutzudan) > deutsut/deutzut" (plural berria: "deutsudas/deutzudas") 

• "deukot" datiboa ere jasota dago an mendebaldeko "Refranes y Sentencias, 1596

• nik hura hiri "deuat/deunat", zein bái erabiltzen baitira an euren forma regular singularra

• Yrizar (1980): "Clasificación de las formas familiares  [mendebaldekoak] con objeto indirecto de segunda persona, de acuerdo con la ausencia o presencia de '-st-' en ellas"

• "deuat/deutzat" bikote regularra uler liteké nola "hiri (mask)" eta "hari"

• Atzoko "dostat (deuat)" horretan, "s" hori dá jatorri pluralekoa, eta lehenengo "t" hori betegarri epentetikoa

• Oraindik zuzen-zuzenean ikusten ari gara nóla adizkiak kin "-z-/-s-" doazén progresiboki irabazten erabilera singularrak

[1805] [>>>]