Lander Garro (2025). "... , arrapaladan, espresatzeko gaitasun surrealista batez,..."

Bihar segitukó kin aditzak, baina gaurkoan egin nahi genuké tartetxo bat ki honatu nóla hasten zen atzoko zine-kritika ganik Lander Garro (an Berria ) gain filma titúlatzen "27 noches":

Zinema bipolarra 

Badauka argentinar zinemak zerbait magnetikoa, eta oso-oso berea: elkarrizketetarako dohain agorrezina. Ezpataren distiraz irteten dira hitzak, eta ezpataren aho zorrotzaz sartzen zaizkizu garunean. Duda izpirik egin gabe hitz egiten dute, arrapaladan, espresatzeko gaitasun surrealista batez, euskaldunok (eta gure zinemak) falta dugun kontundentziaz. Hizkuntza erreal bat dute, edozer adierazteko, lanabes kutxa handi eta zabal batekin: ironia, sarkasmoa, mala-letxea, samurtasuna. Abanikoa ez zaie inoiz amaitzen. Beste kontu bat da tresna eder horiekin zer kontatu nahi duzun eta zer pertsonaia sortzen duzun trama hori hornitzeko, istorioari eusteko. [Garro, Berria, 2025]

Bai, lanabes kutxa handi eta zabal batekin: handi, zabal eta oso potentea (hala informatiboki nola expresiboki). [2853] [>>>]