Hawkins (1994): "The 'm' subscript accordingly indicates the position in which ICs [kasu honetan, S edo O] are constructed."

 Genioen atzo ze ...

... Hawkins (1994) dú suposatzen ze 3 ordena horietan [alegia, SVO, VSO,VOS] objetuak izanen dirá luzeagoak zein sujetuak (3 hitz aúrka 2 hitz), eta sujetuak luzeagoak zein aditzak (2 aúrka 1):

• mS = 2 words,

• mO = 3,

• V = l
  

Bihar okupatuko gara kin m txiki hori zein dén agertzen aurré S (sujetua) eta O (objetua).

Hawkins-ek (1994:103) honela azaltzen du:

The "m" subscript accordingly indicates the position in which ICs are constructed. [Hawkins, 1994]

non mIC horiek (IC dú signifikatzen "Immediate Constituent") dirá gure kasuan mS eta mO, halan-ze bi notazio horiek dúte adierazten nóla sujetuaren bi hitzak eta objetuaren hiruak díren agertzen ordenaturik an modu burulehena. Aditza, ordea, hitz bakarrekoa delarik, ez du ametitzen "m"-rik.

Beraz, suposatzen ari da ze VO ordenean, harmonikoki, sintagmak izanen dirá burulehenak, halan-ze euren burua agertuko da an aurreneko posizioa, nontxe sintagma horiek izanen diren identifikatuak (recognized). Esan nahi baita ze VO ordenean lehenengo hitzetik jakinen dugu (recognize) zéin modutako sintagma eraikitzen ari garen, bitárten OV ordenean hori ez da gertatuko artio azken hitza e sintagma (buruazkena).

Eta esan behar dugu ze horixe bilatzen genuen an gure eredua ere noiz erabiltzen genuén beheragoko notazioa, non VO ordenetan osagarriak garatzen dirén aurrerantza aráuz ordena burulehena (O1O2), bitarten OV ordena buruazkenean díren garatzen justuki alderantziz, aráuz ordena buruazkena(O2O1):

Alegia, osagarriak garatzen dirá harmonikoki respektu ordéna arten V eta O. [⇶]