Zér egiten duté hizkuntzalari funtzionalistek noiz ikusten duten ze munduko sintaxi gehienek kokatzen duté sujetua (S) lehenago ze aditza (V) eta objetua (O)?

Genioén atzo:

... , gogora daigun zér egiten duten batzuk [chomskyarrek] eta besteek [funtzionalistek] noiz ikusten dutén datu bat nola-ze munduko sintaxi gehien-gehienetan sujetua kokatu ohi da kanonikoki an hasiera te esaldia. Gaur komentatu behar dugu zér egiten duten chomskyarrek:

Chomskyarrek sinpleki esanen duté: sujetuaren (hasierako) posizioa ez da aukera parametriko horietakoa (ez dago aukeran), baizik-ze posizio hori biologikoki datorkigu grabatua an gure burmuina. Bestelako ordenak (non sujetua ez den an hasiera, nola adibidez OSV) soilik agertu ahalko dirá nola derivazioak ti oinarrizko ordenak non (errepikatzen dugú: biologikoki) sujetua agertzen den an hasiera (hots SOV edo SVO).

Orain, aldiz, ikus daigun zér egiten dutén hizkuntzalari funtzionalistek noiz ikusten duten ze munduko sintaxi gehienek kokatzen duté sujetua (S) lehenago ze aditza (V) eta objetua (O): saiatzen dirá realitate hori azaltzen (an bere zentzu genuinoa) kin arrazoi komunikatiboak, funtzionalak.

Kasu honetan, gauza da ze sujetuak gehien-gehienetan izaten dirá thematikoak (esaldia zértaz mintzo den), eta justuki horrek bultzatzen ditu sujetu horiek ki hasiera te esaldia, non betetzen dutén euren funtzio thematikoa an modurik efektiboena azpi baldintza eta behar komunikatibo orokorrak. Hori saiatzen ginen esaten adibidez an ondorengo sarrera:

• [#2] Eta azalpen sendoa: sujetua dá izaten 'thema' diskursiboa (markoa, informazio referentziala, zeri buruz), bitarten predikatua dá izaten 'rhema' (mezuaren muina, zér esaten den buruz tema)

 Herenegun ikusten genuen nóla Lakak zioskun ze : 

...  prozesamendu-lanetan ia aho batez onartzen dela subjektuak hasieran dituzten hurrenkerak prozesatzeko errazagoak direla hizkuntzan. [Laka]

Baina, bá al da azalpenik horretarako? Ikuspuntu komunikatibo-funtzionaletik bai, oso azalpen sendoa: izan ere, sujetua, baldintza orokorretan, gehientsuenetan izaten dá thematikoa (zehaztuz zértaz mintzo den), eta halako referentzia informatiboa, noiz behar den, komunikatiboki hobeki joango da hasieran zeinda ez beste edonon, nola an OSV. Honela genioen an "Buruz hizkuntzen garapen sintaktikoa" (2014:135):

Ikuspuntu biologiko-formaletik (adididez, Laka) ez dira saiatu ere egiten bilatzén azalpenik. Ikus honetaz zér genioen an sarrera titulatzén "XK2: Irresponsabilitate handia" (Balbula, 2007):

Sintaxiari buruz, existitzen dira bi hurbilketa linguistiko nagusi: bata da hurbilketa formala (zeinen referentzia nagusia den Chomsky), eta bestea da hurbilketa funtzionala (non akaso Givón aipatu beharko genuke).

Hurbilketa formalak ez ditu azaltzen logikoki bere printzipioak: printzipio horiek hor daude (biologikoak dira), eta parametroak funtsean arbitrarioki banatuta egonen lirateke:

Another issue involves explanation: there has been little interest in even asking the "why" question in formal grammar and principles of ordering have been stipulated in an explanatory vacuum . [John A. Hawkins (funtzionalista)]

Korronte funtzionalistak, berriz, jartzen du bere analisiaren zentroan honako galdera hau:

fundamental question: Why is language structure the way it is? [Martin Haspelmath (funtzionalista)]

Ez dugu egin behar oso buruketa sakona afin konturatu ezen hurbilketa funtzionala da zientifikoki osoagoa ezi hurbilketa formal hutsa (gauza da ze hurbilketa funtzionalak sistematikoki galdetzen du: "Zergatik?"). Haspelmath doa haruntzago noiz dioen:

Are functional explanations compatible with generative analyses?

In principle, yes, but often generative analyses are made redundant by functional explanations, so ignoring functional explanations is irresponsible. [Martin Haspelmath (funtzionalista)]

Guztiz ados: da irresponsabilitate handia. Datuak ari dira exijitzen azalpen (serio) bat.

Orain eta hemen, irresponsabilitate bikoitza: zientifikoa eta soziala. [⇶]

[#1] [#2] [#3] [#4] [#5] [#6] [#7] [#8] [#9] [#10] [#11] [#12] [#13]

Bai, hóri bai dela azalpen bat, komunikatiboa, funtzionala.

Sintaxiari buruz, existitzen dira bi hurbilketa linguistiko nagusi: bata da hurbilketa formala (zeinen referentzia nagusia den Chomsky), eta bestea da hurbilketa funtzionala (non akaso Givón aipatu beharko genuke)

Atzoko sarreraren harira, azpimarratu nahi genuke ze Talmy Givón da figura zentral bat an linguistika funtzionala. Antzera nola Chomsky den linguistika formalaren figura zentrala, akaso Givón-i eman behar genioke paper hori respektu hizkuntzalaritza funtzionala. Justuki puntu horretaz mintzo ginen an ondorengo sarrera, zeinen edukia rekuperatzen dugun jarraian:

• XK2: Irresponsabilitate handia

Sintaxiari buruz, existitzen dira bi hurbilketa linguistiko nagusi: bata da hurbilketa formala (zeinen referentzia nagusia den Chomsky), eta bestea da hurbilketa funtzionala (non akaso Givón aipatu beharko genuke).

Hurbilketa formalak ez ditu azaltzen logikoki bere printzipioak: printzipio horiek hor daude (biologikoak dira), eta parametroak funtsean arbitrarioki banatuta egonen lirateke:

Another issue involves explanation: there has been little interest in even asking the "why" question in formal grammar and principles of ordering have been stipulated in an explanatory vacuum . [John A. Hawkins (funtzionalista)]

Korronte funtzionalistak, berriz, jartzen du bere analisiaren zentroan honako galdera hau:

fundamental question: Why is language structure the way it is? [Martin Haspelmath (funtzionalista)]

Ez dugu egin behar oso buruketa sakona afin konturatu ezen hurbilketa funtzionala da zientifikoki osoagoa ezi hurbilketa formal hutsa (gauza da ze hurbilketa funtzionalak sistematikoki galdetzen du: "Zergatik?"). Haspelmath doa haruntzago noiz dioen:

Are functional explanations compatible with generative analyses?

In principle, yes, but often generative analyses are made redundant by functional explanations, so ignoring functional explanations is irresponsible. [Martin Haspelmath (funtzionalista)]

Guztiz ados: da irresponsabilitate handia. Datuak ari dira exijitzen azalpen (serio) bat.

Bistan dirá oinarrizko diferentziak arten bi hurbilketa horiek.

Hawkins (1994): "... there is a strong constraint in an SOV sentence to minimize the distance between the subject [...] , and the verb ..."

Hawkins (1994), erábiliz japonieraren kasua, dio:

... there is a strong constraint in an SOV sentence to minimize the distance between the subject -ga particle, and the verb or direct object particle -o, ...

Bai, SOV sintaxi batean, aditza ez litzake urrundu behar ti hasierako sujetua (suposatuz ze soilik aditzak eraikitzen du VPa, zein dén supuestorik orokorrena). Horixe azpimarratzen genuén, kin Eizagirre et al (1994), an ondorengo sarrera titúlatzen 'Eizagirre et al. (1994): "Arazoa areagotu egiten da informazioaren bi zutabeok (aditza eta sujetoa) elkarrengandik urruntzen ditugunean, ..."':

Genioén atzo ze sujetua eta aditza ezinbestekoak dira an esaldia (nahiz izán eliptikoak), halan-ze konsidera daiteke ze bi elementu horiek osatzen dute esaldiko oinarria eta zutabe nagusia (sujetua, tipikoki thematikoa, litzaké oinarria; eta aditza, tipikoki rhematikoa, litzaké zutabe nagusia), zeinen gainean zehaztuko eta osatuko da informazio rhematikoena (pentsa geinke an hormak eta bukaerako teilatua, zein litzakén helburuzko elementu fokala), non emanen baita informazio (subjetiboki) "berriena" eta non (justuki teilatuan) jarriko baita indar prosodiko nagusia. 

Horretaz mintzo zirén Eizagirre et al. (1994) an euren "Argi dazteko bideak" (HAEE-ek publikatua), zeinen ondorengo aipua jasotzen genuen an gure "Euskararen garabideak" (2002):

Horiekin batera [ari dira gain aditza eta sujetua], badira beste zenbait elementu osagarri, aditzaren eta sujetoaren ezkerrean jarri ohi ditugunak. [...] Arazoa areagotu egiten da informazioaren bi zutabeok (aditza eta sujetoa) elkarrengandik urruntzen ditugunean ... [HAEE, 1994]

Bai, horixe dira sujetua eta aditza: 

... informazioaren bi zutabeok (aditza eta sujetoa) ... 

halan-ze, beti ere orohar, diskursiboki komeni da ze S eta V eman daitezén hasieran eta elkarrekin, berdin nola, berriro orohar, diskursiboki komeni dán ze V eta O rhematikoak eman daitezén elkarrekin eta bukaeran, hola bide emánez ki SVO ordena.

Eizagirre et al. (1994) justuki esaten ari dira hori berbera zein Hawkins-ek esán gorago, alegia ze SOV sintaxietan aditza ezin dela urrundu ti sujetua, sórtuz estuasun komunikatibo handi bat, edo Hawkins-en hitzetan "a strong constraint", "a strong constraint" gain objetu-osagarri rhematikoak, "a strong constraint" gain informazio berria, dinamikoena, hedagarriena, "a strong constraint" gain diskursibitatea. [1501] [>>>] [A23] [A24] [A25]

Arazo prozesatzaileak agertzen dira oso nagusiki an objetu-osagarriak, ez an sujetuak: ez dago paralelismo funtzionalik arten prozesamendu-arazoak zein sor daitezke an objetu-osagarriak eta arazoak zein sor daitezke an sujetuak

Sarrera honetan genioenez ("Aditzaren osagarria izaten dá esaldiko parte dinamikoena (informazio rhematikoena, xehetuena, uztartzeko zailena, hedagarriena, pisutsuena, prosodikoki indartsuena)"):

... aditzaren osagarria izaten dá esaldiko parte dinamikoena, rhematikoena, xehetuena, uztartzeko zailena, hedagarriena, pisutsuena, prosodikoki indartsuena. non dén garatzen informazio zehatzena ("development (unfolding) of the information"). 

Aditza ez da hain dinamikoa, ez da hain rhematikoa (nahiz bere informazioa dén fundamentala ki jarraitu garatzen esaldia), ez da hain xehetua (justuki osagarriak xehatzen eta osatzen du aditza), ez da zaila uztartzeko (prozesatzeko), baizik ondo erraza (sujetuaren ostean perfektuki uztartzen da bai sintaktikoki, bai semantikoki, bai diskursiboki, bai ...), ez da hedagarria (aditza hedatzen da justuki bidéz bere osagarria), ez da hain pisutsua (ez da izaten batere pisutsua), ez da hain prosodikoki indartsua (justuki zatio bere izaera gutxio rhematikoa zein bere osagarria), halan-ze esan ahal da ze aditzaren informazioa dá garatzen (destolezten, unfolding) an bere (orohar hobe geroko) osagarria.

Aditza dá zutabe rhematiko nagusia on esaldia, zeintan den oinarritzen informazio are rhematikoagoa. Eta zutabe hori oinarritzen da an sujetua, zein osatu ohi den kin informazio thematiko (ulertzeko erraza, informazio konpartitua) minimoa za ulértu esaldiko mezua an posizio abantailatsua (ikus "Eizagirre et al. (1994): "Arazoa areagotu egiten da informazioaren bi zutabeok (aditza eta sujetoa) elkarrengandik urruntzen ditugunean,..."). 

Sujetuen informazioa izaten da tipikoki hain laburra ze, gogora daigun, euskaran sujetu transitiboen gehiengoa, euren erdiak baino gehiago (%51,9), ez dira explizituak, baizik eliptikoak, zero luzerakoak (ikus "Euskarazko esaldi transitiboetan, sujetu omitituak (eliptikoak, "subject pro-drop") dirá gehiago (%51,9) zein sujetu explizituak (Pastor, 2019)"). 

Baldintza horietan, egítea paralelismo bat artén sujetuetako prozesamendu-arazoak eta objetuetakoak ez dirudi (da irudi) oso zorionekoa (ez dirudi batere realista), nahiz ulertzen dugun ze Hawkins-ek hala egin behar izan du náhizik inplementatu Tomlin-en maiztasun sinkronikoak. 

Arazo prozesatzaileak agertzen dira oso nagusiki an objetu-osagarriak, ez an sujetuak: ez dago paralelismo funtzionalik artén prozesamendu-arazoak zein sor daitezken an objetu-osagarriak eta arazoak zein sor daitezken an sujetuak, supuesto hori ez da eusten. [1500] [>>>]

Demagun, harago, SVO eta SOV sintaxietan daukágula sujetu bat 4 hitzekoa eta objetu bat 2 hitzekoa

Genuen galdetzen herenegun:

Orduan, sujetuak euren hasieratik identifikatzea justuki lehenda aditza litzaké txarragoa (restriktiboagoa ki sujetuak) ze sujetuak soilik euren bukaeran identifikatzea lehenda objetua?

Ikus daigun orain zér gertatuko litzake an eredua on Hawkins (1994) baldin SVO eta SOV sintaxietan suposatuko bagénu sujetua 4 hitzekoa eta objetua bi hitzekoa (esan nahi baita ze orain diferentzia artén sujetu-luzera eta objetu-luzera litzaké 2 hitzekoa) eta non objetuek ere eraiki ahal dituztén aditz-sintagma):

SOV = [(2/3) + (2/2)]/2 = 4/5 = %84

SVO = [(2/5) + (2/2)]/2 = 4'5/5 = %70

Eta emaitzak jada berdintzen dira noiz soilik aditzak eraiki ahal duén aditz-sintagma:

SOV = [(2/4) + (2/2)]/2 = 4/5 = %84

SVO = [(2/5) + (2/2)]/2 = 4'5/5 = %70

Hortaz, noiz sujetuen luzera erlatiboki handitzen den respektu objetuen luzera, Hawkins-en oinarrizko ereduan ere (non, gogora daigun, soilik aditzek eraki ahal duten VPa) hobe litzaké sujetu regresibo bat aurré objetu regresibo bat (eta objetua aurré aditza) ezez sujetu progresibo bat aurré aditza (eta aditza aurré objetu progresibo bat). Ez da eusten. [1499] [>>>]

Ez da batere realista baina dá beharrezkoa noiz bilatzen den paralelismo bat arten sujetuak eta objetuak zein ez den eusten

Genuen galdetzen atzo:

Orduan, sujetuak euren hasieratik identifikatzea justuki lehenda aditza litzaké txarragoa (restriktiboagoa ki sujetuak) ze sujetuak soilik euren bukaeran identifikatzea lehenda objetua?

Ikus daigun. Demagun SVO eta SOV sintaxietan sujetua 3 hitzekoa dela, eta objetua bi hitzekoa. Orduan, zéin izanen lirake prozesamendu-emaitzak an Hawkins-en eredua (non objetuek ere eraiki ahal dutén aditz-sintagma)?

SOV = [(2/3) + (2/2)]/2 = 4/5 = %84

SVO = [(2/4) + (2/2)]/2 = 4'5/5 = %75

Esan nahi baita ze nahikoa litzake sujetuak izátea hitz bat luzeagoak zein objetuak, horren ondorioz SOV izan dadin prozesagarriagoa zein SVO noiz objetuek ere eráiki VPa.

Emaitzak berdintzen dira noiz soilik aditzak eraiki ahal duén aditz-sintagma, baina finean Hawkins-ek aukeratutako eredua dá goragoko hori, non objetuek ere eraikitzen duté VPa (bihar ikusiko dugu zér gertatzen den noiz sujetuak dauzkatén 4 hitz edo gehiago). Hortaz, esan ahal da ze, Hawkins-en ereduan ...

... sujetuak euren hasieratik identifikatzea justuki lehenda aditza litzaké txarragoa (restriktiboagoa ki sujetuak) ze sujetuak soilik euren bukaeran identifikatzea lehenda objetua. 

Ez da batere realista baina dá beharrezkoa noiz bilatzen den paralelismo bat artén sujetuak eta objetuak zein ez den eusten, helburuzta inplementatu Tomlin-en maiztasun sinkronikoak. [1498] [>>>]

Orduan, sujetuak euren hasieratik identifikatzea justuki lehenda aditza litzaké txarragoa (restriktiboagoa ki sujetuak) ze sujetuak soilik euren bukaeran identifikatu ahal izatea lehenda objetua?

Irákurriz atzoko hitzak on Hawkins (1994), ulertu behar genuke ze sujetu bat hasieratik ezagutu ahal izatea an SVO sintaxi bat (non sujetuaren ostean etorriko litzaké aditza) dá gutxiago efizientea ze sujetu hori soilik bere bukaeran identifikatzea nola sujetua an SOV sintaxi bat (non sujetuaren ostean etorriko litzaké kanonikoki objetu-osagarria lehénda ezagutu aditza). Horrela,  Hawkins-ek (1994) dio ze, nola SVO sintaxietan sujetua hasieratik identifikatuko litzake (the subject is recognized on its left periphery), orduan hobe baldin sujetuak laburrak balira:  

bitárten SOV sintaxi batean sujétu regresiboak zein soilik identifikatzen diren an euren bukaera izan litezkén hain luzeak nola nahi den:

Orduan, sujetuak euren hasieratik identifikatzea justuki lehénda aditza litzaké txarragoa (restriktiboagoa ki sujetuak) ze sujetuak soilik euren bukaeran identifikatu ahal izatea lehenda objetua? [1497] [>>>]

Hawkins (1994): "[SVO sentences] ... the subject is recognized on its left periphery"

Hawkins-ek (1994) dio ze SVO sintaxietan sujetua identifikatuko litzaké an bere hasiera:

... since the subject is recognized on its left periphery, SVO sentences ...

Bai, salbu salbuespen oso markatuak intonatiboki edo kontextualki, SVO sintaxi batean aditz aurreko izen-sintagma bat hasieratik hasiko da deskodifiktzen nola sujetua, eta joanen da osátuz progresiboki. [1496] [>>>]

Orohar, prozesamendu-arazoak sortzen dira noiz eman behar den informazio berria (an objetu-osagarriak), eta ez noiz emán informazio ezagun-referentziala (an sujetuak)

Genioen hemen ze Hawkins-ek (1994) planteatzen zuén paralelismo (edo simetria) moduko bat artén prozesamendu-estuasunak zein existituko liraken an sujetuak on SVO sintaxiak (sujetuak 2 hitz, objetuak 3 hitz) eta ber estuasunak an objetuak on SOV sintaxiak (sujetuak 3 hitz, objetuak 2 hitz):

nahiz ez dirudien ze SVO sintaxietako sujetuak daudenik bereziki murriztuak edo bereziki baldintzatuak, eta nahiz. areago, gehiago ditudien ze, kontrara, SOV sintaxietako sujetuak daude baldintzatuagoak zatio arrazoiak on prozesamendua, zeren, sintaxi horietan, ondo gehiagotan eliditzen dira sujetuak (edo bilatzen dira beste alternatibak, nola aditz-forma intransitiboak, edo, ahal delarik, sujetu postverbalak). 

Era berean ere, Hawkins-ek (1994) planteatzen dú paralelismo (edo simetria) moduko bat artén prozesamendu-erraztasunak zein existituko lirakén an objetuak on SVO sintaxiak (sujetuak 2 hitz, objetuak 3 hitz) eta ber erraztasunak an sujetuak on SOV sintaxiak (sujetuak 3 hitz, objetuak 2 hitz). Ikus hemengo aipu hau:

[SVO sintaxietan] ... it does not matter how long direct objects are. The direct object is going to be recognized immediately after the verb anyway, so as long as its own internal structure is efficient, a sentence can have good EIC ratios for direct objects of any length. [Hawkins, 1994]

versus atzoko hau:

... and the subject can be as long as it likes prior to this. [Hawkins, 1994:333]

Baina, gure ikuspuntutik, paralelismo hori ez da eusten: orohar, prozesamendu-arazoak sortzen dira noiz eman behar den informazio berria, eta ez noiz emán informazio ezagun-referentziala. Orohar, prozesamendu-arazoak sortzen dirá an objetu-osagarriak, eta ez an sujetuak. [1495] [>>>]

Hawkins (1994): "... and the subject can be as long as it likes prior to this."

Hawkins-ek (1994:333) jarraitzen dú:

... and the subject can be as long as it likes prior to this. [Hawkins, 1994:333]

Hortaz, SOV zurruneko japonieran, sujetuak ez dira interpretatzen nola sujetuak harik heldu ki "-ga" partikula, zein soilik agertuko litzaken an bukaerá on sujetua bera (izen-sintagma), eta zeinen aurretik ager litezkén perpaus erlatiboak, konparatiboak, izen-sintagma osagarriak, akaso genitiboak, zeintatik eskegita egon litekén perpaus subordinatu bat. Baina, Hawkins-en teorian, horrek guztiak ez luke suposatuko arazorik noiz prozésatzen esaldi osoa. Eta gogora gaitezen ze japonieran hori guztia gertatu beharko litzaké lehénda ezagutu esaldiko aditz printzipala, zein soilik ezagutuko den an esaldi-bukaera. [1494] [>>>]

Hawkins (1994): "For an SOV language ..., it is not subjects that are constrained, but objects."

Hawkins-ek (1994) planteatzen dú paralelismo (edo simetria) moduko bat artén prozesamendu-estuasunak zein existituko lirake an sujetuak on SVO sintaxiak (sujetuak 2 hitz, objetuak 3 hitz) eta ber estuasunak an objetuak on SOV sintaxiak (sujetuak 3 hitz, objetuak 2 hitz):

Baina, ikusi dugunez, ez dirudi ze SVO sintaxietako sujetuak daudenik bereziki murriztuak edo bereziki baldintzatuak. Gehiago ditudi ze, kontrara, SOV sintaxietako sujetuak daude baldintzatuak zatio arrazoiak on prozesamendua, zeren, sintaxi horietan, ondo gehiagotan eliditzen dira sujetuak (edo bilatzen dira beste alternatibak, nola aditz-forma intransitiboak, edo, ahal delarik, sujetu postverbalak). 

Baina, gainera, ezin liteke egon paralelismo edo simetria funtzionalik artén restrikzio bat an sujetua eta ber restrikzioa an objetu-osagarria, zeren, nola genioen an atzoko sarrera:

Ez da esan beharrik ze objetu-osagarrietako estuasunak izanen liraké estuasunik kaltegarrienak, zeren hortxe biltzen baita esaldiko informazio dinamikoena, informazio berria, esaldiko informazioa.

Ez, simetria edo paralelismo hori dá simetria guztiz fortzatu bat helbúruz-eta inplémentatu Tomlin-en maiztasun-sinkronikoak (simetria hori ez da eusten komunikatiboki). [>>>]

Hawkins (1994): "SVO sentences ... it does not matter how long direct objects are. ... as long as its own internal structure is efficient, ..."

Aurreko sarreretan mintzatu garelarik gain sujetuak an SVO sintaxiak, azpimarra daigun orain zér dioen Hawkins-ek (1994:333) gain objetuak an SVO sintaxiak:

... it does not matter how long direct objects are. The direct object is going to be recognized immediately after the verb anyway, so as long as its own internal structure is efficient, a sentence can have good EIC ratios for direct objects of any length. [Hawkins, 1994]

Esan nahi baita ze, SVO sintaxietan ez legoke arazorik an objetuak, zein izan litezken edozein luzerakoak. Ez da esan beharrik ze objetu-osagarrietako estuasunak izanen liraké estuasunik kaltegarrienak, zeren hortxe biltzen baita esaldiko informazio dinamikoena, informazio berria, esaldiko informazioa. [>>>] [A24] [A25] [A26]

Ikus daigun zér gertatzen den an eredua on Hawkins (1994) noiz supósatu sujetu laburragoak zein objetuak, orokorki (sujetuak: 1, objetuak 2)

Ikus daigun zér gertatzen den an eredua on Hawkins (1994) noiz supósatu sujetu laburragoak zein objetuak orokorki (sujetuak: 1, objetuak 2):

1) Baldin soilik aditzek eráiki aditz-sintagmak:

• SVO = OVS: %100
• VSO = OSV : %84
• SOV = VOS: %75       

2) Baldin bai aditzek eta baita objetuek ere eráiki aditz-sintagmak:

• SVO = OVS: %100
• SOV = VSO = OSV : %84 
• VOS: %75

Ikusten dugunez, noiz objetuak diren luzeagoak zein sujetuak (2 aurka 1), SVO dá efizienteagoa zein SOV bai noiz aditzek soilik eráiki VPak, eta baita noiz aditzek eta objetuek eráiki VPak. [>>>]

Hawkins-ek suposatuko balu ze sujetuak dirá orokorki (an OV eta VO) laburragoak zein objetuak aterako litzaioke SVO prozesagarriagoa zein SOV

Hawkins-ek suposatuko balu ze sujetuak dirá orokorki (an OV eta VO) laburragoak zein objetuak (adibidez, sujetu guztiak hitz 1ekoak, eta objetu guztiak 2 hitzekoak), aterako litzaioke SVO prozesagarriagoa zein SOV (inkluso suposatuz ze objetuek ere sortzen dituzte VPak), eta horrela ez lituzke inplementatuko Tomlin-en (1986) maiztasun sinkronikoak, zein, dakigunez, diren Hawkins-en helburua. [>>>]

Edo, nóla liteke Hawkins-en ereduan OV sintaxietako sujetuak izátea berdin luzeak (3 hitz) nola VO sintaxietako objetuak (3 hitz)?

Atzokoan galdetzen genuén: 

Hortaz, nóla liteke Hawkins-en ereduan OV sintaxietan sujetuak izátea luzeagoak (3 hitz) zein objetuak (bi hitz)?

eta gaur, antzera:

Nóla liteke Hawkins-en ereduan OV sintaxietako sujetuak izátea berdin luzeak (3 hitz) nola VO sintaxietako objetuak (3hitz)?

Gogora gaitezen ze Hawkins-ek modelatzen dituela bere ereduko osagaien luzerak simetrikoki:

• VO: sujetuak 2 hitz eta objetuak 3 hitz.

• OV: sujetuak 3 hitz eta objetuak 2 hitz.

Baina, zertára dator simetria hori artén sujetuak eta objetuak baldin datuak badira guztiz asimetrikoak? [>>>]

Hortaz, nóla liteke Hawkins-en ereduan OV sintaxietan sujetuak izátea luzeagoak (3 hitz) zein objetuak (2 hitz)?

 Genioen herenegun nóla:

Aurreko sarreretan agertzen zaizikigu bi joera:

• alde batetik, dauzkagu sujetu transitiboak asko-askotan omitituak (%51,9). Ikus "Euskarazko esaldi transitiboetan, sujetu omitituak (eliptikoak, "subject pro-drop") dirá gehiago (%51,9) zein sujetu explizituak (Pastor, 2019)".
  

• eta bestetik, objetu direktuak erlatiboki oso gutxi omitituak. Ikus "Objetu direktuak erlatiboki oso gutxi omititzen dira respektu sujetuak, euskaran ere" edo "Bestalde, gaztelaniazko objetuetan, omisioak jaisten dirá ki ... zero (Pastor, 2019)"

 eta atzo, bestalde, azpimarratzen genuen ze:

Bloom (1990, 1993) arguye que la preferencia de omitir el sujeto antes que el objeto se debe a factores pragmaticos, pues el sujeto tiende a ser una información ya dada (Chafe, 1976; Lambrecht, 1994) y el objeto, por el contrario, una información nueva (Arnold, 1998). [Pastor, 2019]

Bai, joera horiek dirá komunikatiboki oso azalgarriak: informazioaren muina normalean aurkituko da an objetu-osagarria, zein, diogunez muina izanki, ezin izanen den eliditu, bitarten sujetuetan askotan nahikoa izanen da referentzia minimo bat, edo ... ezer ez (referentzia lehendik gordetzen baita). Dudagabe, horrek guztiak bádu zerikusirik kin luzera zein orohar itxaron geinke an sujetuak eta objetuak.

Hortaz, nóla liteke Hawkins-en ereduan OV sintaxietan sujetuak izátea luzeagoak (3 hitz) zein objetuak (2 hitz)? [>>>]

Bestalde, gaztelaniazko objetuetan, omisioak jaisten dirá ki ... zero (Pastor, 2019)

Aurreko sarreretan, Pastor-ek (2019) erakusten zuen nóla euskarazko lagin idatzi estandar batean (egunkariak, liburuak, aldizkariak), sujetu eliptikoak (zeinen luzera dén zero) zíren gehiago ere zein sujetu explizituak (ikus hemen). Gaurkoan azpimarratu nahi genuke ze gaztelaniazko objetuak ez dira eliditzen (objetuetan sartzen dirá objetu direktoak eta indirektoak), esan nahi baita ze, gaztelaniazko objetuetan, omisioak jaisten dirá ki... zero (Pastor, 2019). 

Horrela, ondorengo grafiko-parean ikus daikegu nóla gaztelaniazko partean berdinak dira portzentájeak an argumentu omitituak (35,9) eta an sujetu omitituak (35,9), justuki zeren argumentu omititu guztiak dirá sujetuak (Pastor, 2019):

 Hortaz, ...

• alde batetik, daukagu ze euskarazko (SOV) sujetu transitiboak asko-askotan omititzen dira (%51,9).

• eta bestetik, gaztelaniazko (SVO) objetuak ez dira omititzen (%0).
  

Joera horiek oso kontuan hartzekoak dira noiz konsideratu zéin izan beharko liraken sujetuen eta objetuen luzera erlatiboak an eredu teorikoak nola adibidez Hawkins-ena (1994). [1479] [>>>]

Hawkins (1994): "... this results in a real performance constraint on subjects in these [SVO] languages ..., so the performance aggregate for objects [an SVO] ends up being longer than for subjects."

Gauza bat dira emaitza estatistikoak, eta beste bat euren interpretazio teorikoa (finean, euren azalpena) barnén ezagutza-esparru espezifiko bat, adibidez linguistikoa. Eta gauza da ze azalpena bihurtu ahal dá bereziki kontroversiala (ikus atzoko sarrera). 

Gure ustez, Hawkins-ek eskaintzen digu adibide ezin hobeagoa on zailtasun interpretatibo hori noiz interpretatzen duen ze SVO sintaxietan sujetuak liráke laburragoak zein euren objetuak zatio arrazoiak on prozesamendua, ordezta argúdiatu sinpleki ze sujetu thematikoak naturalki eta orokorki izan beharko liraké ondo laburragoak zein euren predikatuko osagarri rhematikoak zeren informazio ezaguna mugatu beharko litzake ki bere tamaina minimo posiblea afin eskáini marko thematiko egokia xedé jaso benetako informazioa, informazio berria, informazio rhematikoa, zein izanen dén hain luzea nola hiztunak nahi edo behar duen za kunplituki bete bere helburu komunikatiboak.

Oso argi irudi zaigu ze azken interpretazio (sinpleago) hori dá askoz ajustatuagoa ki azalpen reala zeinda Hawkins-en azalpen konplikatuago eta gutxio oinarritua an evidentzia enpiriko gurutzatu zabalagoa, zeintan ez den agertzen motibo berezirik ki pensatu ze sujetuen tamaina an SVO estrukturak ez diren nagusiki nola erabiltzaileak nahi edo behar duen. Akaso errazago aurki daikegu motiboak za pensatu ze sujetu luze samarrak bihurtzen dirá arazo an SOV estrukturak non objetua ere dén luze samarra halan ze bilatu behar dira moduak xedé trasladatu sujetu thematiko hori ki posizio atzeratuago bat non bere informazioa ez den jada hain efizientea (ezta efektikoa ere) nola an hasierako posizioa.

Izan ere, hauxe da azálpena on Hawkins (1994):

... this results in a real performance constraint on subjects in these [SVO] languages which explains the observed length differential between subjects and objects: object length is unconstrained, so the performance aggregate for objects ends up being longer than for subjects. [Hawkins, 1994:333]

Ez, evidentzia (zabalago) horrek (zein doan harago ti justuki Hawkins-en datuak) erakusten digu ze sujetu thematikoak ez dira batere arazotsuak an SVO sintaxiak. Areago, esango genuke ze sujetuak ere izan daitezke orohar problematikoagoak justuki an SOV estrukturak, nahizta euren informazioa izán ezaguna eta aisa interpretagarria. SVO estrukturetan ez zaie ezagutzen estuasun berezirik. [1474] [>>>]

¿Sujetu thematiko luzeagoak zein euren predikatuko osagarri rhematikoak? Ez al da hori guztiz kontrarioa ki logika komunikatiboa?

Genioen an atzoko sarrera ze "Inkluso supósatuz luzera gehiago an sujetua zein-ez an objetua (aski innaturalki), oraindik aterako litzake SVO efizienteago zein SOV baldin soilik aditzek eraikiko balituzte euren aditz-sintagmak":

..., horrela ere, alegia supósatuz luzera gehiago an sujetua zein-ez an objetua, oraindik aterako litzake SVO efizienteago zein SOV baldin soilik aditzek eraikiko balituzte euren aditz-sintagmak, halan-ze "Hawkins-ek ez du modelatu a oinarrizko asimetria zein dén existitzen arten ordena burulehen eta buruazken simetrikoak, nahizta oso ondo deskríbatu asimetria hori".

Gaur, aldiz, ikusi behar dugu ze, inkluso suposatuz ze, ez soilik aditzek, baizik objetuek ere eraikitzen dituzte aditz-sintagmak, nahikoa litzake suposatzea ordena guztietan objetu-osagarri luzegoak zein sujetuak (nola printzipioz espero liteken) afin, berriro ere, SVO bihur dadin efizienteagoa zein SOV. 

Bai, printzipioz espero behar genuke ze sujetu thematikoak, non normalki biltzen den informazio kontextuala, izan litezén gehien gehienetan ondo laburragoak zein euren kontraparte rhematikoak, non biltzen den informazio berria, zein den benetako informazioa, mezuaren helburua eta muina. 

Areago, ez da batere arraroa, ahal delarik, sujetuak eliptikoak izatea (hor euren luzera dá zero), bitárten ezin liteken eliditu informazio berria, zein, jakina, osagarririk bádenean, bilduko litzake nagusiki an osagarri rhematiko hori (sortuz objetu-osagarri potentzialki ondo luzeak). 

Baina, zergátik izanen lirake sujetu thematikoak luzeagoak zein euren predikatuko osagarri rhematikoak? Ez al da hori guztiz kontrarioa ki logika komunikatiboa? [1473] [>>>]

Inkluso supósatuz luzera gehiago an sujetua zein-ez an objetua (aski innaturalki), oraindik aterako litzake SVO efizienteago zein SOV baldin soilik aditzek eraikiko balituzte euren aditz-sintagmak

Ikusi dugu an aurreko sarrerak nóla geldituko litzaken Hawkins-en eredua baldin:

• soilik V-k eraiki VPak

• sujetuak eta objetuak berdin luzeak 
  

konprobatuz ze, baldintza horietan, efizientzia rankina ez da Hawkins-ek bilatutakoa, baizik:

 SVO = OVS > SOV = VOS = VSO = OSV

Eta zér gertatuko litzake baldin suposatuko bagenu, kin Hawkins an 1994, ze VO ordenan sujetuek dauzkaté 2 hitz eta objetuek 3 hitz, bitárten OV ordenan sujetuek dituzté 3 hitz eta objetuek 2 hitz (berriro ere, oso supuesto eztabaidagarria)? Ba, gertatuko litzake hóri zein komentatzen genuen an sarrera hauek:

• "Erábiliz supuesto naturalagoa eze soilik aditzek eraikitzen dituzté euren aditz-sintagmak (VPak), "... both SOV and OVS would be equally preferred over OSV" (Hawkins, 1994), baina hori ez da arazo bakarra, ezta akaso nagusia ere"

• "Nóla geldituko litzake efizientzia-ranking orokorra arten 6 ordenak baldin soilik aditzak (V-k) eraiki ahalko balu bere aditz-sintagma (VP)"
  

alegia ze:

Mintzatuz gain Hawkins-en eredua (1994), atzo genioen ze,

Beraz, erábiliz supuesto naturalagoa eze soilik aditzek eraikitzen dituzté euren aditz-sintagmak (VPak), gertatuko litzake ze hiru OV ordenen emaitzak aldatuko lirake, eta, interesgarriki, ez an ber norabidea, baizik-ze SOV jaitsiko litzake bitárten OVS eta OSV igoko lirake:

• SOV pasako litzake ti %84 ki %75 

• OVS pasako litzake ti %70 ki %75 

• OSV pasako litzake ti %45 ki %70
  

VO ordenetan, berriz, dena geldituko litzaké justuki berdin nola zegoen (emaitza berberak zeren ordena horretan V-k beti eraikikó VPa). 

Esan nahi baita ze VO ordenen efizientzia-portzentajeak geldituko liraké honela:

• SVO: %84

• VSO: %75

• VOS: %70

emanez honako rankin orokorra artén 6 hitz-ordenak (bai OVak eta baita VOak ere):

• SVO: %84

• SOV = VSO = OVS: %75

• VOS = OSV: %70

hots, 

SVO > SOV = VSO = OVS > VOS = OSV

zein dén aldentzen esanguratsuki ti ordena zein Hawkins-ek inplementatu nahi zuen (alegia, Tomlin-en 1986ko maiztasun sinkronikoak).

Hots, horrela ere, alegia supósatuz luzera gehiago an sujetua zeinda an objetua, oraindik aterako litzake SVO efizienteago zein SOV baldin soilik aditzek eraikiko balituzte euren aditz-sintagmak, halan ze "Hawkins-ek ez du modelatu ha oinarrizko asimetria zein den existitzen artén ordena burulehen eta buruazken simetrikoak, nahizta oso ondo deskríbatu asimetria hori".

Arazoa da ze Tomlin-en maiztasun sintaktikoak ez dirá baizik momentu putual bat an evoluzio diakroniko bat non VO jada bihurtu den ordena maizkoena (argudiagarriki zatio bere efizientzia eta efektibitate handiagoa azpi baldintza komunikatibo orokorrak). Ikus "Gaur egun, helburua ez da soilik azáltzea banaketa sinkronikoa, baizik ere bere joera diakronikoa". [1472] [>>>]