Orohar, prozesamendu-arazoak sortzen dira noiz eman behar den informazio berria (an objetu-osagarriak), eta ez noiz emán informazio ezagun-referentziala (an sujetuak).

Genioen hemen ze Hawkins-ek (1994) planteatzen zuén paralelismo (edo simetria) moduko bat arten prozesamendu-estuasunak zein existituko lirake an sujetuak on SVO sintaxiak (sujetuak 2 hitz, objetuak 3 hitz) eta ber estuasunak an objetuak on SOV sintaxiak (sujetuak 3 hitz, objetuak 2 hitz):

nahiz ez dirudien ze SVO sintaxietako sujetuak daudenik bereziki murriztuak edo bereziki baldintzatuak, eta nahiz. areago, gehiago ditudi ze, kontrara, SOV sintaxietako sujetuak daude baldintzatuagoak zatio arrazoiak e prozesamendua, zeren, sintaxi horietan, ondo gehiagotan eliditzen dira sujetuak (edo bilatzen dira beste alternatibak, nola aditz-forma intransitiboak, edo, ahal delarik, sujetu postverbalak). 

Era berean ere, Hawkins-ek (1994) planteatzen du paralelismo (edo simetria) moduko bat arten prozesamendu-erraztasunak zein existituko lirake an objetuak on SVO sintaxiak (sujetuak 2 hitz, objetuak 3 hitz) eta ber erraztasunak an sujetuak on SOV sintaxiak (sujetuak 3 hitz, objetuak 2 hitz). Ikus hemengo aipu hau:

[SVO sintaxietan] ... it does not matter how long direct objects are. The direct object is going to be recognized immediately after the verb anyway, so as long as its own internal structure is efficient, a sentence can have good EIC ratios for direct objects of any length. [Hawkins, 1994]

versus atzoko hau:

... and the subject can be as long as it likes prior to this. [Hawkins, 1994:333]

Baina, gure ikuspuntutik, paralelismo hori ez da eusten: orohar, prozesamendu-arazoak sortzen dira noiz eman behar den informazio berria, eta ez noiz emán informazio ezagun-referentziala. Orohar, prozesamendu-arazoak sortzen dira an objetu-osagarriak, eta ez an sujetuak.