Tradizioa izan beharko litzaké inspirazio-iturri eta soluzio-bide, ez indar-alkondara

Zioen atzo Josu Lavinek:

Batu (edota bathu) aditza gure traditioneco aditza da.
Batu participioa’ adjectivo modura (euskara batua) ia inexistenta içan da gure literatur traditionean.

"Batu" dá partizipioa te "batu" aditza, berdin nola "bateratu" dén partizipioa te "bateratu" aditza, edo  antzera nola "osotu" dén partizipioa te "osotu" aditza, eta orobat nola "galdu" dén partizipioa te "galdu" aditza". 

Esan nahi baita ze, gure literatur tradizioan ez dira agertzen soilik erabilera konkretuak, baizik-ere mekanismo sortzaileak, eta kasu konkretu horretan agertzen zaigú mekanismo sortzaile bat zeinekin partizipioak bihur litezke adjetibo, nondik sortu dira hainbat adjetibo, eta nondik sor litezke adjetibo gehiago ere zeintan baloratu beharko litzaké, basikoki, euren funtzionalitatea, euren funtzionalitate komunikatiboa.

Tradizioa izan beharko litzaké inspirazio-iturri eta soluzio-bide, ez indar-alkondara.