Domene (2011): "El sufijo de genitivo locativo (...) es '-ko', (...), y procede por adstrato del sufijo celtiberico '-co-' ( Conterbia-co-m = 'los de Contrebia ', Lutia-co-s, etc.)"

Genioen an atzoko sarrera:

Hala nola referentzia askotan topatuko dugún adibidez nóndik datorken "-kin" soziatiboa, edo "-an" inesiboa, edo "-ki" datiboa, ez dugu aurkitu referentzia gehiegirik ki "-ko" genitibo lokatiboa, zeinen jatorria, antza, ez dagoen batere argi. 

Guk ondorengo sarreretan aztertu nahi genuke ze akaso "-ko" genitibo hori deskonposatu daiteke an "-(k)o", kin gure betiko "-k-" epentetikoa eta "o" demostratibo zaharra. Jarraitukó an ondorengo sarrerak.

José Fernando Domene-k laburbltzen digu hóri zein izan litekén oraingo azalpen nagusia (an bere "La lengua vasca. Originalidad y riqueza de una lengua diferente", 2011):

El sufijo de genitivo locativo (G1) es -ko, que utiliza el sufijo -ta- en la EMN indefinida, como los casos locativos, y procede por adstrato del sufijo celtiberico -co- (Conterbia-co-m = 'los de Contrebia ', Lutia-co-s, etc.) [Domene, 2011:134]

 Hortaz, "-ko" atzizkia izanen litzaké mailegu bat ti hizkuntza zeltiberoa:

• Conterbia-co-m = 'los de Contrebia'
  

Eta akaso hola da (ez dut nik ukatuko posibilitate hori), baina, halako kasuetan, aukeran, guri probableagoak iruditzen zaizkigu barnetiko azalpenak, zein, jakina, izan beharko liraké koherenteak eta gutxienez antzera justifikatuak nola azalpenak bidéz mailegua. Jarraitukó.