Suzuko Tamura (1985): "... subjetu, objetu eta adberbioak aditza baino lehenago kokatzen dira,... (...) Lege hau hautsitako perpausa okertzat, ezgramatikaltzat jotzen da."

Herenegun Gilen-ek pasatutako referentzien artean, lehenengoa datorkigú ganik Suzuko Tamura hizkuntzalaria, nok eskaintzen digun ondorengo deskripzioa on japonieraren hitz-ordena (an bere artikulua titulatzén "Hitzen ordena erabakitzeko faktoreak", 1985):

Beraz, esan geinke ze, japonieran, ordena "ezgramatikal" horiek guztiak dirá momentuko ordenazio pragmatiko-informal-kasualak (patxadan, pentsatu gabe eta lasterka esanak) zein ez lirakén oraindik gramatikalduak, nahiz Tamura-k dioskunez maiz erabiltzen diren. 

Salbuespentasun pragmatiko hori nabaritzen da oso bereziki an intonazioa, zein ez den batere jarraitua, baizik ondo zatikatua, sortuz halako esaldi modukoak (kin zati eliptikoak):

Esate baterako, 1-an, lehen zatiak, Tsui-ta-yo, perpaus oso baten intonazioa darama,...[Tamura, 1985]

zein joango lirakén euren artean kateatzen areanda bukatu ematen informazio guztia.

Hor agertzen zaigu a hazia on evoluzio bat zein, hiztunen onerako, gertatuko dén an japoniera noiz molde horiek hasten diren gramatikaltzen, eta areago noiz molde horiek hasten diren egíten jarraituagoak, pausabakoagoak, progresiboagoak, funtzionalagoak, gozagarriagoak, eta ez soilik an komunikazio informala, baizik-ere an diskurso landua, non mimatu beharko lirakén egitura horiek, eta beharrezkoa balitz bilátu edo garátu bideak xedé progreso komunikatiboa izan dadín errazagoa (horretarako, esan gabe doa, behar dá perspektiba egokia). 

Hori irabazten dutenean (espero dugu hala izanen dela), aurrerapen handia izanen da gana kultura japoniarra (berdin-antzean nola izanen litzakén aurrerapen handia baldin landuko eta irabaziko balituzté beste aurrerapen teknologiko asko ere, zein, berriro espero dugu, noizbait irabazi beharko dituzten). [1235] [>>>]