Eta kontua dá hain argia ze bihar bertan bildu beharko lirake japonieraren "hizkuntz legelariak" afin ondo estandarizatu aukera bat non halako perpausak eman ahal diren an bukaera te esaldia noiz nahi den. Jakina, beti ere aukeran.

Amaitzen genuén atzo esánez:

Hortaz, tendentzia hori ki kokatu perpaus nominalak preferenteki an bukaerako posizioa izanen litzaké ez soilik aplikagarria ki sintaxiak non existitzen den konplementatzaile prepositiboa, baizik-ere ki sintaxiak non ez dagoen halako konplementatzaile prepositiborik, nahiz azken kasu horretan tendentzia ez zen izanen hain indartsua. Beraz, izanen litzaké tendentzia orokor bat.

Gauza da ze perpaus nominal finituak izaten dirá gehien-gehienak objetu-modukoak apórtatuz argiki informazio berria eta oso espezifikoa, eta izanki hortaz oso rhematikoak (ikus sarrera hau).

Guztiz argi dago ze halako perpaus oso rhematikoak jasotzeko, askoz egokiagoa da SVO estruktura dikursiboki-progresiboa, non O perpaus osagarri objetua agertzen baita an esaldi-bukaera, noiz jada ezagutzen dugun sujetua (agentea, normalean laburra) eta aditza kin baietza edo ezetza (normalean are laburragoa), zein esaldi klase honetan izaten den erabakiorra kizun jaso abantailatsuki perpaus osagarriko informazio guztiz espezifikoa (soilik an egoera ondo kontextualak egokia izan ahal da euren hasierako kokapena).

Aurreko arrazoi komunikatiboa hain da indartsua ze, ikusten ari garenez, munduko hizkuntzetan ondo argiki nabari da joera orokor argia aldé kokatu informazio espezifiko hori an esladi-bukaera. Hala ere, bádira zenbait hizkuntza ze, arrazoi sintaktiko-historikoak medio, ez duten "legalki" onartzen halako kokapena: buruan dauzkagu hóriek hizkuntzak kin sintaxi SOV zurruna, zeinen adibide ezagunena dén japoniera.

Sintaxi horietan ezin diote erantzun ki gorago aipatutako behar komunikatibo indartsu hori zatio inertzia sintaktiko-historikoak, eta alde horretatik komunikatiboki bizi dirá esanguratsuki txartoago zein munduko biztanle gehienak, zeini bai onartzen zaie aukera progresibo guztiz beharrezko hori.

Bai, altu eta klaru, argi esan behar da ze, aditz deklaratibo horiek erabiltzean, japonieraren erabiltzaileak komunikatiboki bizi dirá esanguratsuki txartoago zein munduko biztanle gehienak. Eta kontua dá hain argia ze bihar bertan bildu beharko lirake japonieraren "hizkuntz legelariak" afin ondo estandarizatu aukera bat non halako perpausak eman ahal diren an bukaera te esaldia noiz nahi den. Jakina, beti ere aukeran.

Ez al dira perpaus subordinatu nominalak adibide onenetarikoa te foku rhematikoa?

Duela hiru egun, ikusten genuen nola Herring-ek eta Paolillo-k (1995) kontrajartzen zituztén bi ikuspegi itxuran-oso-ezberdin gain posizioa e foku rhematikoak an SOV sintaxiak. Horrela autoreak mintzo ziren gain ikuspegi bat non halako foku rhematikoek joko lukete ki posizio justuki preverbal bat an sintaxi SOV zurrun edota buruazken konsistenteak, zeini kontrajarriko zitziaón beste ikuspegi bat non azpimarratzen baitzen joera universal bat te foku rhematikoak ki okupatu posizio finala an edozein modutako sintaxiak (SOVak barne). Sarrera horretan interpretatzen genuen ze bi ikuspegi horiek ez dira kontrajarriak, baizik osagarriak, zein dagoz-ki bi estadio ezberdin barné evoluzio tipikoa e sintaxiak. Zehazkiago, hantxe genioen ze bigarren ikuspegi (universal) horretan, ... 

... sinpleki gauzatzen ari da a tendentzia komunikatibo universala zeintaz mintzo ginen atzo an bukaera e gure sarrera:

Justuki horregatik, baldintza eta behar komunikatiboak handitzean munduko SOV sintaxiak saiatuko dira mugitzen buruzki eszenario koherenteagoak, non restrikzio hori gainditzen den, eta hala, gutxinaka, mundu mailan joango da nabaritzen joera orokor bat aldé koherentzia diskursiboa kin foku rhematiko finalak, eta informazio rhematikoena an bukaera e esaldia, azpi SVO estruktura burulehen orokor bat. Hortik azaltzen da gorago aipatutako bigarren ikuspegia, zeintaz bihar mintzatuko baikara.

Azken batean lehenengo ikuspegian islatzen ari da hasierako tendentzia bat (SOV buruazkena kin foku rhematikoa justu aurré aditza) zein justifikatzen da gaiti arrazoi evolutibo bereziak (sorrera-baldintza bereziak), baina zein ez den justifikatzen azpi baldintza eta behar komunikatibo orokorrak, halan-ze diakronikoki joango da nagusitzen tendentzia universal bat aldé eszenario komunikatiboki efizienteago eta efektiboago bat, esan nahi baita justuki ...

.. the tendency towards sentence-final focus (...) is a language universal, implicitly present in languages of all word order types. [Herring eta Paolillo, 1995:164]

Dá ber indar (eta tendentzia) komunikatibo diakronikoa ze gidatzen ditún munduko sintaxi guztiak aldé ordena SVO burulehena, nahizta bidea, batzutan, ez dateke batere erraza.

Orain, har daigun perpaus klase zehatz bat: perpaus subordinatu substantiboak nola horiek kin aditzak e pentsatzea edo esatea ("as those with verbs of thinking or saying"):

And if Japanese is so a rigid verb final language how can the current Japanese hearer or listener manage to easily understand verb final long (very long) sentences, as those with verbs of thinking or saying?

Gauza da ze perpaus subordinatu nominal horiek akaso izanen dirá adibiderik onena (edo bederen onenetarikoa) te foku rhematikoa. Esan nahi baita ze esaldi horietan nola edo hala islatu beharko litzake gorago aipatutako joera universala te foku rhematikoak ki kokatu an posizio finala. Hola al da?

Euskaran badakigu baietz: justuki halako esaldi konpletiboak ez dira tipikoki ematen an posizio preverbala, baizik gehiago atzé aditza (are estandarrean ere!), baina gauza da ze joera hori islatu beharko litzake arten munduko sintaxiak an hierarkia orokorrago bat non halako perpausetan lehenetsiko litzaké halako posizio finala gain hasierako posizioa edo erdikoa. Hortaz, errepikatzen dugu galdera: Hala al da? Bihar jarraitukó.

Japonieraren intrakultura (kultura kin maiuskulak, eguneroko kultura) dago guztiz baldintzatua ga estuasun linguistikoak

Nioén atzo:

Hor agertzen zaigu haziá e evoluzio bat zein, hiztunen onerako, gertatuko dá an japoniera noiz molde horiek hasten diren gramatikaltzen, eta areago noiz molde horiek hasten diren egitén jarraituagoak, pausabakoak, progresiboagoak, funtzionalagoak, gozagarriagoak, eta ez soilik an komunikazio informala, baizik-ere an diskurso landua, non mimatu beharko liraké estruktura horiek, eta beharrezkoa balitz bilatú edo garatú bideak afin progreso komunikatiboa izan dadín errazagoa (horretarako, esan gabe doa, behar dá perspektiba egokia). 

Hori irabazten dutenean (espero dugu hala izanen dela), aurrerapen handia izanen da gana kultura japoniarra (berdin-antzean nola izanen litzake aurrerapen handia baldin landuko eta irabaziko balituzté beste aurrerapen teknologiko asko ere, zein, berriro espero dugu, noizbait irabazi beharko dituzten).

Azken paragafo hori ez da baizik zuzeneko ondorioa ga azkenaurreko paragrafoa, non mintzatu gara gain progreso komunikatiboa, gain komunikazio jarraituagoa, progresiboagoa, funtzionalagoa, gozagarriagoa .... justuki hiztunen onerako, ... eta azkenean amaitu nahi izan dugu azpimarratuz ze halako aurrerapen komunikatiboak islatzen dirá an kultura osoa: umorea, takoak,  haserre-moduak, kantagintza, rap-a, pelikulak, teatroa, poesia, bikoizketak, itzulpenak, irakaskuntza, liburuak, egunkariak, irakurketa, eta orohar kultura komunikatiboa, kultura expresiboa.... Ez dago ezér efektu biderkatzaile kultural handiagoa duenik zeinda... flexibilizazio linguistikoa aldé posizio (aukera) aurreratuagoak, zeren ez dago teknologia inportanteagorik zeinda teknologia komunikatiboa. Logikoki. Guztiz logikoa da, guztiz justifikatua kin argumentu solidoak, eta guztiz konprobagarria ere an edozein manifestazio linguistiko intrakultural non, hala nahi baduzu, zinez eta serioski konparatzen dituzun bi fluxu komunikatiboak. Baina, zuk  diozu: 

Jesus, zure azken paragrafoa irakurrita, dirudi mintzo zarela, nagusikeria puntu batekin mintzo ere, herri kulturalki eta are teknologikoki atzeratu batez. Nik esango nuke balantzaren beste aldean dagoela Japonia, zer esanik ez espainoldun herrialdeekin konparatuta.

Ez daigun nahastu gauzak: ni ez naiz ari gain kultura kulinarioa, zein Japonian dén ikaragarria, edota gain tearen kultura edota jardinetako kultura edota arte martzialak (karatea) edota origamia edota beste mila arlo non japoniarrak diren eredu ... Ari naiz gain kultura oinarrizkoena, kultura kin maiuskulak: intrakultura, eguneroko bizimodua, eguneroko erlazioak, eguneroko komunikazioa, eguneroko umorea, eguneroko takoak, eguneroko haserreak, eguneroko itzulpenak, eguneroko informatiboak, ... esan nahi baita, errepikatzen dut, kultura kin maiuskulak, intrakultura, eta oinarrizko kultura hori, Japonian, dago guztiz baldintzatua ga estuasun komunikatiboak.

Horrá adibide intrakultural bat gain modua nóla ematen diren klaseak an institutuak ("Silence in intercultural communication", Nakane, 2007):

 

Hortik azpimarratuko nuke adibidez ze:

Thus, oral interaction in the classroom is typically fragmentary and even incoherent. Instead, there is a general tendency for written language to be given priority by both students and teachers over spoken language. 

eta:

Silence in  Japanese classrooms ia a part of classrooms culture ...

Bai, antza asko kopiatzen dute (harbeletik), eta asko memorizatzen dute:

Dá adibide bat, besterik ez, baina ondo interesgarria.

Eta azken gauza bat: niretzat japoniarrak dirá beste ni bat, ez dira nigandik ezberdinak, ni ere naiz japoniarra noiz mintzo naizen buruz japoniarrak. Antzera ere náiz piraharra noiz diodan ze piraharrak duté eskubide humanoa ki zenbakiak (besteak beste), eta horrekin batera ki matematika, zeren oso argi daukat ze, perfektuki, ni egon ninteke an euren posizio anumerikoa, eta hala balitz, gustatuko litzaidake norbaitek niri eskaintzea zenbakiak, edo, gutxienez, analisi serio bat afin ez egón gaizkiulerturik.

Evidenteki, hori ezin izan liteke nagusikeria, baizik solidaritatea eta erantzukizuna (hori nagusikeria dela esatea dá oztopo handienetariko bat ki analisi serioak eta soluziobideak). [⇶]

Hizkera berri bat, hizkera landua

Zenioén atzo, Bittor:

--------------------------------------

Eskertzen dizkizut japonierari buruko iruzkin guztiak. Niri gustatuko litzaidake japoniera (turkiera, koreera, hungariera…) gehixeago ezagutzea ulertzeko nola egiten duten esaldi konplexuak emateko… Kanpotik begiratuta nornahik esango luke ere, literatura akademikoa aztertuta, euskara SOV hizkuntza dela eta aditz aurreko foku ia hautsezina duela, nahiz hik eta nik badakigun ez dela hala. Bueno nik behintzat.

Iragartzen dek hurrengoetan INFORMAZIO EGITURAz jardungo duala. Niri gustatuko litzaidakek testu zehatzen bat aztertzea. Ez esaldi solteak, zeinetan testuingurua beti hipotetikoa den. Hartu ahozko edo idatzizko euskarazko ‘benetako’ testu bat, hobe itzulpena ez bada, eta aztertu, eta orduan eztabaida bideratu eredu praktiko batean.

Hik nahi duan testua, edo nik proposatuko diat, egungoa, edo klasikoa... Zer iruditzen?

-------------------------------------

Eskerrak zuri, Bittor. Ni, egon naiz ikastén japoniera (eta neurri apal batean jarraitzen dut ikasten), eta nire experientzia (beti ere mugatua) dá ze japonieran existitzen dirá bi polo, bi mutur ondo markatuak:

• Polo idatzia, non batzutan erabili ahal dirá esaldi ondo luzeak (egunkarietan, adibidez) baliátuz sintaxi tipikoki oso-oso SOV-buruazken rigidoa. Hau izango litzaké eredu planifikatuena, non halako estrukturak paperean planifikatu ahal diren, nahiz irakurlearentzako ez diren batere efektiboak (atzerakarga informatibo-expresiboa izaten dá oso handia).
  

• Polo mintzatu dialogatu kolokiala, non tipikoki erabiltzen dirá esaldi oso laburrak, eta oso zatituak eta ez-jarraituak bai sintaktikoki eta baita intonatiboki ere, azpi sintaxi nagusiki oso SOV-buruazkena ere (nahiz polo honetan existitzen diren askoz salbuespen sintaktiko gehiago zeinda an estilo idatzia). Hau izango litzake eredu gutxien-planifikatua, non eredu planifikatuko estruktura sintaktiko konplexu horiek oso garesti ateratzen diren ti ikuspuntua e prozesamendua (horixe da azken arrazoia eta arrazoi nagusia zergátik existitzen dirén hain diferentzia handiak arten japoniera idatzia eta japoniera dialogatu kolokiala: arrazoi sintaktikoa eta bere prozesamendua). 
  

Gauza da ze zuk, Bittor, esaten zenuen ze, zure ustez, ez ziren existitzen sintaxi "salbuespenik gabe eta absolutuki" buruazkenak, eta ni saiatzen ari naizela erakusten ze existitzen da gutxienez sintaxi bat zein báden oso SOV-buruazken rigidoa: japoniera. 

Bestalde diozu ze: 

Kanpotik begiratuta nornahik esango luke ere, literatura akademikoa aztertuta, euskara SOV hizkuntza dela eta aditz aurreko foku ia hautsezina duela, nahiz hik eta nik badakigun ez dela hala. Bueno nik behintzat.

Aurreko postetako referentziak dirá lan enpirikoak non aztertzen diren datu realak ti datu-base mintzatu realak, eta ez teoria dogmatikoak gain ustezko ordena sintaktikoa e japoniera, nola dirén horiek ganik gure hizkuntzalari prestigiotsu eta influienteenak (adibidez Itziar Laka). Bestalde esan behar dizut ze, 2010ean aurkeztu nuen master-lan bat (an masterra deitzén "Euskal Hizkuntzalaritza eta Filologia"), zeinen titulua zén:

"Hitzaldietako euskararen aditz osteko fokuen testuinguru diskurtsiboak eta aukera prosodiko nagusiak" (EHU, 2010-9-24)

non, besteak beste saiatzen nintzen erakusten ze euskara estandar mintzatu landuan (hitzaldietakoa), zein konsidera liteke hizkera berri bat, hizkera landua (edo gutxienez registro berri bat, registro landua), normaltasun osoz ematen dirá aditz osteko foku jarraituak (alegia, SVO non ez den pausarik arten aditza eta foku estua), eta baita SVO ordena neutroa ere, aukeran jarraitua ere. 

Ordena horiek existituta ere, argi esan behar da ze estruktura guzti horiek garatu behar dira, hala nola orobat baliabide sintaktiko burulehenak (zein diren a osagarri perfektua e SVO ordena, zeinekin sortzen dituztén eragin komunikatibo sinergiko ondo nabarmenak). Esán ere ze baliabide horietarik batzuk bádiren aspaldi sortuak nahiz egón praktikoki ahaztuak (zatio desarrazoi basikoki dogmatikoak), eta beste batzuk bádiren derivagarriak erábiliz euskararen beraren mekanismo eta material sintaktikoak, gogoa, eta perspektiba egokia (ondo oztopatua ga desarrazoi dogmatikoak ere).

Azkenik esan ze, jakina, ondo iruditzen zait zure proposamena afin aztertú textu zehatzak. Eginen dugu. Baina lehenago (hurrengo postetan) amaitu nahiko nuke erantzuten ki zure komentarioak, hala nola ere amaitu erakustén evidentzia gehiago gain efektuak ti sintaxi SOV-buruazkena gain komunikazioa an gaur egungo japoniera. [⇶]

Adibide oso azpimarragarri bat: foku estu postverbal bat?

Atzokoan ikusten genuen nóla, japoniera mintzatuan, elementu postverbalak ia exklusiboki erabiltzen diren an erabilera dialogatuak, non egoten den oso zuzeneko interakzioa kin entzulea (akaso oso interakzio kontextuala, oso kolokiala). Orain interesatzen zaigu ezagutzea noláko maiz gertatzen diren elementu postposatu horiek an japoniera dialogatua, eta areago, noláko funtzio komunikatiboak betetzen dituzten. 

Hortaz, gauza da ze Nakagawak ez digu ematen halako daturik an bere atzoko liburua (2020), eta, horrela, jo behar izan dugu ki beste hizkuntzalari japoniar bat, Matsumoto, nork sortu eta aztertu zuén datu-base mintzatu oso kolokial bat non jaso ziren dialogoak arten gazte universitarioak, binaka oso lagunak, eta elkarrekin askotan hitz eginak, zeinek autograbatzen zituzten euren elkarrizketak nóiz eta nóla nahiago zuten. Gero, autograbazio horietatik, Matsumotok aukeratuko ditu 1600 intonazio-unitate, zeinekin burutuko baitu bere azterketa. Matsumotok diosku an bere liburua titulatzén "Intonation units in Japanese conversation" (2003):

Matsumotok, 1600 IU horietan aztertuko ditu hainbat kontu, zeinen artean aurkitzen baita gure intereseko proportzioa e elementu postverbalak, hala nola ere IU horien nolakotasun intonatibo-informatiboa. Ikus daigun horri buruzko emaitza nagusiak, zein komentatuko ditugu beherago:

Beraz, Matsumotok aukeratutako 1600 IU horietatik % 7,7 (123) duté gutxienez zati postverbal bat, nahiz ez dirén guztiak intonatiboki-informatiboki berdinak. Izan ere, desberdindu ahal ditugu 3 tipo (lehenago aipatuko ditút I eta III tipoak, zein diren informatiboki gutxien interesgarriak):

• I tipoan sartuko lirake elementu postverbalák zein agertzen diren intonatiboki baturik ki IU zabalagoak non bádiren zati ez-postverbalak ere. Hauek ez dira izaten bereziki interesgarriak ti ikuspuntu informatiboa zeren biltzen baitute informazio oso thematikoa, oso eskuragarria, zein justuki horregatik ematen baita an bukaera deazentuatua e IU bat non informazio rhematikoena jada emana den preverbalki.

• III tipoan agertzen dira IU intonatiboki independenteák non, gehien bat, errepikatzen (reformulatzen) den zérbait zein jada esana baitzen an aurreko zatia. Oso thematikoak ere.

• II tipoan, ordea, agertzen dira IU postverbalak zeinen informazioak osa leiké esaldiko edukia, rhematikoki, halan-ze euren portzentajea interesatzen zaigu bereziki. Gainera, goragoko (4.10) adibidea ikusita (nahiz ez dugun ezagutzen esaldiko kontextu informatibo-intonatibo osoa), esango genuke ze hor ager liteke foku estu postverbal bat, zein, beste nonbait genioenez, oso berri ona litzake (Matsumotok, uste dudanez, ez da mintzo gain puntu hori).

Hortaz, nahizta II tipoko IUak lirake %4,1 ti 1600 horiek (non denak ez diren zértan izan rhematikoak) eta an datu-base autograbatu oso kolokial bat arten gazte oso lagunak, (4.10) adibide hori iruditzen zaigú guztiz azpimarragarria, eta ez soilik zatio bere izaera informatiboa, baizik-ere zatio bere barneko hitz-ordena. [⇶]

Halako material postverbalak dirá lehenengo pausu garatzailea, baina oso hasierakoa, ia dá ... abiapuntua

Iwasaki hizkuntzalariak aztertu du an zenbait publikazio (guxienez tikan 1993) ondorengo esaldia non agertzen zaizkigu zenbait sintagma postverbal an japonierazko esaldi mintzatu bat, zeinen kontextua dén hau (Iwasaki, "Japanese", 2013):

Behin kontextua izanda, ikus daigun orain, beherago, Bittor Hidalgok bidalitako pdf-a (ikus herenegungo sarrera), non Nakagawa hizkuntzalariak (an bere liburua titulatzén "Information structure in spoken Japanese", 2020) jasotzen dú goragoko esaldi hori (diogunez, aztertua originalki ga Iwasaki, an beste zenbait publikazio, zeinen artean aurkitzen da goragokoa):

 

Hurrengo sarreretan saiatuko gara gehiago komentatzen esaldi hori, baina esan daigun orain ze esaldi horretan izanen genituzke hiru "afterthought": lehenengo biak, pausak eginda, guztiz thematikoak (lehenengoa, zehazkiago, saio thematiko bat zein gauzatukó an bigarrena), eta azkena, pausa oso luzea eginda, argigarria:

• sono are-wa-ne (... hori zera, ezta?...") non "wa" dén partikula thematikoa (thema atzeratua),

• hoosoo-wa-ne  (... hori programa, ezta?"...) non berriro dugú "wa" partikula thematikoa (thema atzeratua), 
  

• kazoku-de (familian), non aurkitzen dugú informazio argigarria zein kasu honetan jada uler ziteken ti "uti-de" (etxean), nahiz halako gehigarri batean gehitu liteké edozein informazio, zein izan ahal den rhematikoa nahizta, printzipioz, ez litzaken izanen fokala (informazio rhematikoena).
  

Hortaz, hiru sintagma postverbal horietan, agertzen da informazio basikoki referentzial-thematiko-argigarria (halako gehigarriak gertatzen dirá an munduko hizkuntza guztiak: beti gehitu beharko da zerbait ahaztutakoa, edota argitu-gehitu zerbait).

Edonola ere, ez nieke inola ere kendu nahi euren inportantzia handia ki elementu postverbal horiek, zein izanen liraken lehenengo urratsa ki kokatú postverbalki gerota elementu rhematikoagoak, eta baita fokalak ere, halan-ze joan liteke gramatikaltzén posizio fokal postverbal bat (zein, jakina, oso berri ona litzake). 

Halako material postverbalak dirá lehenengo pausu garatzailea, baina oso hasierakoa, ia dá ... abiapuntua. [⇶]

Japoniera: itogarriki SOV-buruazkena

 Zenioén Bittor:

 • Ez daude, nire uste apalean, hizkuntzak salbuespenik gabe eta absolutuki direnak BURUAZKENAK –eta ez bereziki euskara– (guztietan aplikatzen ahal direlako, besteak beste eufemistikoki AFTER THOUGHTS-eta deitu ohi diren estrategiak, hainbat osagai, noski ERREMATIKO izango direnak, ERREMATIKO, bai, ez naiz nahasi, ahalbidetuz esaldi amaieran IU independenteak).

Genioén hemen:

Sintaxi regresiborik regresiboena litzaké OVS-buruazkena, zein litzaken are buruazkenagoa zein SOV-buruazkena (gauza da ze sujetua ondo konsidera liteke buruá e bere predikatua, nagusiki zeren burua dá referentea [zértaz], bitarten predikatua dén referentzia [zér]). Baina, ordena hori háin da, nola esan, kontextuala, ze ez da batere-batere funtzionala azpi baldintza orokorrak (zeinen artean sartzen dirá, dakigunez, baldintza exigenteak); horrexegatik bide da hain urria eta agertzen da hain lokalizatua an inguruak non baldintza komunikatiboak oso kontextualak diren.

Hortaz, hóri litzake sintaxi regresiborik regresiboena: ordena OVS-buruazkena. Baina, genioenez, oso sintaxi real gutxi existitzen dira kin ezaugarri horiek (ikus hemen edo hemen), justuki zatio euren funtzionalitate oso mugatua ki egoera oso kontextualak, non gehienetan sujetua ez den emanen. Horrela, behar komunikatiboak handitu ahala, sintaxiak joango dira bilatzen ordena funtzionalagoak. 

Bestalde dauzkagu sintaxi SOV-buruazkenak, non daukagun:

• ordena SOV ez-markatua, neutroa, non, bereziki aditza eta objetua eman ahal diren jarraituki, pausagabe, jarriz azentu neutro orokorra an objetua, halan-ze esaldian interpretatu liteke foku zabala (esaldi osokoa, predikatu mailakoa edo agumentu mailakoa gain objetua, zein ez litzaken enfatikoa). 
  

• baliabide sintaktiko buruazkenak (posposizioak eta nexu koordinanteak eta subordinanteak).

Bestalde, mintzo zara buruz:

...hizkuntzak salbuespenik gabe eta absolutuki direnak BURUAZKENAK...

noiz, esana dugunez, nekez aurkituko da linguistikan zérbait zein dén "salbuespenik gabe eta absolutuki" ezer ez. Baina bádira tendentzia argiak, oso-oso argiak. Nola genioén adibidez, hemen:

Linguistikan nekez emanen dira lege orokorrak: kasuistiká izaten da hain handia non (ia) beti existituko dira salbuespenak ki edozein arau zein proposa dezagun. Baina, bádira tendentziak, tendentzia argiak, tendentzia sendoak, ...

Eta, bai, bádira munduan sintaxi SOV-buruazken oso rigidoak edo zurrunak, zein dutén kokatzen (ia) beti aditza an bukaera e esaldia eta (ia) soilik erabiltzen dituzten baliabide sintaktiko buruzakenak. Adibidez, japoniera, non:

1.: erabilera ez-dialogatuan, sintaxia dá (ia) guztiz SOV-buruazkena, eta

2.: dialogoetan ere, oso-oso sintaxi zurruna da, nahiz hor bádauden salbuespen gehiago, zein izaten dirá edo:

• atzeratutako material oso thematikoa, oso eskuragarria, zein emanen den deazentuatua eta pausagabe; edo 

• pausa baten osteko materiala, zeinen intentzio komunikatiboa anitzagoa baita (rhematikoa ere), nahiz izaten dén referentziala, atentzioa deitzekoa, ahaztutako zerbait ematekoa, argigarria, informazioa zabaltzekoa, ...

Baina, genioenez, halako dislokazioekin ere, eredua dá ikaragarri zurruna, oso-oso buruazkena, areago: itogarriki SOV-buruazkena, halan-ze japoniera mintzatzen da oso zatika, oso ez-jarraituki, egínez mila eta bat pausa planifikatzaile-prozesatzaile, ordainduz prezio handi-handia an matizazio expresiboa e euren esanak, ... ia esaldi bakoitzean, ia sintagma bakoitzean, etengabe. [⇶]

Tabu teknologiko bat an XXI. mendea

Zioen atzo Txopik:

Dut gogoan ba (1) egun, zein joan nintzen hitz egitera kin semaren tutorea. Hau andereño zen kexatzen zeren haurrak ez zuten zuzen erabiltzen euskal aditza, hain juxtu zuen esaten, zutela nahasten ia beti NOR-NORI-NORK ta NOR-NOK. Zen oso adierazgarria zeren andereñoa ez zen gai esateko lau esaldi segituan euskaraz, erabiltzen zuen code-switching aldiro, sistematikoki, ia beti. Honela zuen hitz egiten, gaia dut oroitzen, gutxi gora-bera:

- Nik ez dakit nola egin para que aprendan de una vez por todas a distinguir los verbos en euskera. Egunero ari gara errepikatzen, egunero, ez dela “ikusi dizut” baizik eta “ikusi zaitut!!!”, bañan ez du axola, berdin, berdin… jolas garaian jarraitzen dute berearekin. Ni jartzen naute de los nervios…

Hau da realitate bat XXI. mendeko Euskal Herrian. Dut ipini adibide real hau, baina jakina, denok dugu ezagutzen horrelako hainbat kasu. Da kuriosoa ere, gai hau dela tabu, deserosoa, mikatza, inork ez du plazaratu nai, nahiz eta denok dakigu ze hor dagoela.

Ta orain nik dut plazaratzen galdera: zer da euskararen kalitatea? Nork erabakitzen du hori? Zergatik noiz hitz egiten da buruz euskararen kalitatea, ezkutatzen da funtsezko gai hau? Mesedez, ez ezkutatu.

Txopi

Txopik bete-betean jotzen du an gakoa ze dun explikatzen (ia) dena: kalitate komunikatiboa, esan nahi baita potentzia informatibo-expresiboa.

Jakina, kontzeptu hori ez da hartu behar superfizialki eta saihestuz bere benetako signifikantza eta inportantzia, ez da hartu behar formalki nola hizkuntzalari ortodoxoek egin, baizik funtzionalki, bere sakontasun osoan, ailegatuz ki ur sakonenak, ezkutuenak, ilunenak, non bizi diren espezimenak zein inork ez ditun ikusi nahi zeren diren tabu, deseroso, mikatz (nola diren diferentzia funtzional sintaktikoak) zeren argiki erakusten dituzte realitateak nola-ze japonieraren sintaxia (ia guztiz buruazkena) aurkitzen dá an ur sintaktiko ondo estuak, alderantziz-ze ingles burulehena zein agertzen zaigun an ur ia infinituki zabalagoak, irekiagoak, argiagoak, gardenagoak, jostagarriagoak...

Bai, guztiz argia da ze japonieraren sintaxia dá funtzionalki (ez formalki) ondo estuagoa zein inglesarena, eta inork ez du ikusi nahi, nahiz horrek erágin konsekuentzia komunikatibo larriak ki hiztun japonesak respektu adibidez inglesak. Txopik dioenez, guzti hau dá tabu, deseroso, mikatza... (ikus sarrera hau), nahiz finean izán sinpleki kontu teknologiko bat. Teknologia hutsa. Tabu teknologiko bat an XXI. mendea. [⇶]

Egon liteké osagai sintaktikoa ere arten faktoreak ze eragitén ki irakur-denborak

Aurretik esan dugunez, Pellegrino et al. (2011) lanean, IR baxuago batek finean adieraziko luke irakur-denbor handiagoa (hizkuntza horretako irakurleek erlatiboki gehiago tardatu dute irakurtzen ber informazioa), eta printzipioz, horrek izanen luke zerikusirik kin silaba-kopurua, silaba-konplexutasuna eta silaba-abiadura, zein diren, hirurak ere, ezaugarri fonikoak eta ez sintaktikoak.

Hala ere, noiz aztertu IR baxuenak, atentzioa deitzen digu nóla:

• Japonierak du, distantzia handiz, IR txikiena, gertatzen delarik ze japoniera dá hizkuntza buruazken zurruna (esan nahi baita SOV zurruna eta zurrunki postpositiboa).
• Alemanak du bigarren IR txikiena, eta gertatzen da ze alemana, izanki SVO an perpaus printzipalak, dá nagusiki  SOV an perpaus subordinatuak, halatan ze litzaké partzialki SOV.
• Txinera litzaké hirugarren IR baxuena, oso gutxigatik bada ere, eta, SVO delarik ere, kokatzen ditú pepaus erlatiboak aurrén euren izen referentziala (RN), hala nola genitiboak ere berdin (GN).
• Hizkuntza burulehenek (SVO eta prepositivoak), zein baitira beste lauak, dituzté IR altuenak.

Eta ikusita nóla duten koinziditzen irakur-denbora altuenak eta hitz-ordena buruazkenenak (an hizkuntzak kin silaba-kopuru, silaba-konplexitate eta silaba-abiadura oso diferenteak), pentsatzekoa da ze akaso egon liteke osagai sintaktiko bat arten faktoreak zein ari diren afektatzen irakur-denbora. [⇶] 

Baliabide funtzionalak gradualki

Euskarak behar ditu baliabideak ki ahalbidetu sintaxi burulehen potente eta efektiboa (gero bakoitzak erabil ditzala a-baliabideak zein nahiago). Euskal Herritik agerikoa da, guztiz evidentea, eze hizkuntza burulehenak nola inglesa (edo frantsesa) dirá askoz ere funtzionalago ze hizkuntza buruazkenak nola japonesa (edo euskara buruazken estandarra).

Pare bat urte daramatzat japonesa ikasten eta, ia egunero entzuten ditudalarik adibidez irrati japonesak, ia egunero ere harritzen naiz gehitxoago kin izugarrizko falta e-fluitate expresiboa e-hiztun japoniar tipikoak noiz ez duten irakurtzen (asko-askotan egiten dituzte etenak, modu guztietakoak, errepikapenak...), hala nola kin euren izugarrizko falta e-expresibitatea noiz irakurtzen duten (gero, entzuten dituzu inglesez eta beste batzuk dira komunikatiboki). Eta arrazoia ez da hizkuntza japoniarra artifiziala denik, baizik hizkuntza japoniarra buruazkena dena, buruazken zurruna, are zurrunago ze euskara buruazken estandarra, inkluso askoz zurrunagoa ere.

Zenbat eta zenbat hobeto biziko lirateke komunikatiboki japoniarrak baldin hasiko balira gradualki garatzen baliabide burulehenak! Hainbesteraino non ez den dudarik eze noiz edo noiz hasi beharko direla egiten bide hori (akaso milurteko bat beharko da evidentzia linguistiko hauek euren bidea egin dezaten, baina noizbaiten oso argi egonen dira gauza hauek). Edonola ere, bide hori ez da erraza, eta ikusitakoak ikusita, esango nuke ondo zaila dela, izanik ere zentzuzko bide bakarra.

Gainera esan behar da ze beharrezko baliabide burulehen horiek ezin dira izan edozein, eta ezin dira inplementatu edonola. Halako sintaxi burulehen eraginkor bat ezin da inplementatu mediante baliabide burulehen motelak, kaskarrak edo astunak ze ez duten ondo betetzen euren funtzio diskursibo fluizante eta askatzailea. Ez horixe. Aurkitu behar dira baliabide egokiak, funtzionalak, euren funtzio diskursiboa ondo betetzen dutenak.

Behin aurkitutakoan, eta gorago nioenez, baliabide horiek ezin dira denak ere inplementatu kolpez eta batera. Ez, inplementatu beharko dira gradualki, prozesu batean, non zorioneko hiztun erabiltzailea joango den moldatzen ki aukera burulehen berri horiek pausuz pausu, halatan ze, behin lehenengo pausua eginda, bigarren pausua askoz errazagoa izanen baita, zeren existitzen dira efektu sinergiko-osagarriak arten baliabide burulehen guztiak.

Lehenengo pausu batean, saiatu gintezke normalizatzen erabilera e-baliabide prepositibo guztiak zein erabili diren noizbait, behin bada ere, eta edozein kontextutan delarik ere. Hor sartuko lirake, jakina, "zein" familiako erlatiboak, baina baitare "(e)ze" erlatiboa, edota "noiz", "nor", "afin", "aurka", "gain" edota "bitartean-eta" besteak beste, eta euren derivatu hurbilak nola "bitartean-ze", "bitarten" edo "arten A eta B". Ez da dudarik eze, hasteko, baliabide sorta horrek eginen zuen lan ederra.

Eta behin lehenengo pausu hori emanda, hurrengo pausuak lirake ondo errazagoak. [⇶]

Ibon Sarasola: "...ez gara konpetitiboak, oraingoz behintzat..."

Aurreko sarreran genioen nóla tresna burulehenek dutén erakusten euren potentzia maximoa noiz ahal diren kateatu an esaldi eta textu koherenteak (sintaktikoki eta interpretatiboki), izan ere koherentzia horrek zabaltzen baitu atea ki sortu esaldi eta textu irekiagoak, askeagoak, jarraituagoak, prezisoagoak, kontrolatuagoak, ulergarriagoak, konplexuagoak, aberatsagoak, erosoagoak, argiagoak... eta azken finean efektiboagoak.

Sintaxi bat zein dún oztopatzen halako kateazio koherente-potenteak (sintaxi buruazkena) ez da izanen konpetitiboa respektu sintaxi bat zein dítun errazten halako rekursio eraginkorrak (burulehena). Hemen eta Japonian.

Ibon Sarasola: "...ez gara konpetitiboak, oraingoz behintzat...":

Gogoratu ondorengo sarrera titulatzén ⇶ XK9: ...there is nothing as imperfect, or as impractical, as the national language of Japan (Naoya):

Baina, ideia hauek guztiak ez dira berriak an Japonia. Izan ere, Japonian inkluso existitu dira proposamen serioak tu ordezkatu euren hizkuntza induktibo (regresiboa) per hizkuntza deduktiboren (progresiboren) bat nola inglesa edo frantsesa. Proposatzaile horietako bat izan zen Mori Arinori (1847-1889), zein garai batez izan zen Japoniako Hezkuntza-Ministroa. Berrikiago, Shiga Naoya poeta eta letra-gizonak (1883-1972) eginen zuen bere saioa (Shiga was awarded the Order of Culture by the Japanese government in 1949). [Balbula, 2015]

Gogora dezagun halaber ze japoniera dá sintaktikoki buruazken zurruna (ikus ⇶ Argudiatzen zergatik dagoen japoniera esanguratsuki azpigaratuago ezi ... euskara).
[⇶]
______________________________

Ikus sarrera hauek ere:
1: Entzun mesedez audio historiko hau, non debatitzen duten Ibon Sarasolak eta Patxi Baztarrikak
2: Ibon Sarasola: "...beraz, hor problema haundi bat degu, problema haundi bat degu" 
3: Ibon Sarasola: "...orduan "bitartean" aurrera bota behar da"
4: Ibon Sarasola: "...eta bádaude "mientras" bezalakoak eta okerragoak ere bádaude"
5: Patxi Baztarrika: "... ez daukat soluziorik? ba, aurkitu egin behar dut, eta asmatu egin behar dut, bidurrik gabe"
6: Patxi Baztarrika: "... jarreraren kontua, nik uste klabea dela horretan...."

Scilovemo japoniarra: "Evolutio est ab inductivitate ad deductivitatem"

Josu Lavinek, aurreko sarrerako komentario batean, gogoratzen ditu hurrengo hitzák ti Scilovemo japoniarra (ikus hemen hitz horiek), non Scilovemo itzultzaile japoniarrak arian-arian aurkezten digu bere teoria buruz evoluzio linguistikoa (aipatuz ere tabu linguistikoak). Ikus:

Aurrena Scilovemo mintzo zaigu buruz bere zeregina noiz itzultzen ti japoniera induktiboa ki hizkuntza deduktiboak:

[0:54:28] scivolemo dice:Et meum opus est verbam cottitie ab ordine inductiva ad ordinem deductivam et vice versa convertire.

Gero laburbiltzen digu bere teoria, zein, jakina, dago oinarritua an bere praktika:

[0:56:00] scivolemo dice:Praedico linguas deductivas illas inductivas vincere.
[0:56:38] Josu Lavin dice:a fin de vincer las inductivas?
[0:56:51] scivolemo dice:Evolutio est ab inductivitate ad deductivitatem.
[0:57:04] scivolemo dice:Vide exemplum Finnlandiae.
[0:57:17] Josu Lavin dice:Isto est assi ab latino verso romanica, nonne?
[0:57:28] scivolemo dice:Exactum!
[0:57:48] scivolemo dice:Nam facilius est deductiviter cogitare.
[0:58:03] scivolemo dice:Etiam propter me!

Gainera, momentu batean aipatzen ditu tabuák ze oztopatu dezakete eboluzioá ki estruktura deduktiboagoak:

[0:48:31] scivolemo dice:La proposition principal ante illa subordinata est tabu in Japonese.

Eta tabu horiek existitzen dira hemen ere respektu euskararen estruktura eta baliabide deduktibo historikoák ze, euskaran inoiz edo oso maiz erabiliak izanik ere (eta biziki lagungarriak izanik ere), bazter utzita jarraitzen dute; hala nola ere existitzen dira tabuak respektu euskararen mekanismo linguistikoák ze generatu ahal dituzte estruktura deduktibo berriak bezain potenteak eta onuragarriak.

Ez da esan beharrik ze tabu horien erantzule nagusiak dirá gure hizkuntzalari-gramatikariak (zeinek euren bizkarretan baitute erantzukizuna ki iluminatu bide garatzailea), eta oso bereziki horiék zein dauden an Euskaltzaindiko Gramatika-batzordea. Horien artean aurki ditzakegu Itziar Laka, zeinen analisiez jada mintzatu gara hemen, eta Juan Garzia, zeinen itzal pobretzaileak ailegatzen dira ki hezkuntza (unibertsitarioa zein ez), administrazioa, itzulpengintza...

Hemen oso jende-multzo txikiak dú botere handia, dú erantzukizun handia, eta, dakigunez, erantzukizunak berekin dakar erantzuteko obligazioa. [⇶]
______________________________
Referentziak
1.: Nor dira erantzuleak on tabu sintaktikoak?
2.: Mesedez, hartu minutu bat eta ikusi hau
3.: Valoraziorik gaiztoena: hori ez da euskara! 
4.: Aurrerapausuak gradualki baina ahalik eta lasterren
5.: ARTETXE-JOAKIN aurka OLABE-LARRU 

Ze umore-mota espero behar genuke an hizkuntza buruazken zurrun bat nola dan japoniera?

Ba behar genuke espero oso umore baldintzatua zatio estruktura sintaktiko buruazken zurruna, esan nahi baita oso expresio umoristiko ahalgabetua. Jakina, horrek ez du esan nahi ze japoniarrak eurak dira izatez gutxiago umoretsuak ezi beste inor, ezpaze dituzte askoz ere bide kaskarragoak ki expresatu euren umorea, halan ze izanen dira gutxiago eurak.

Eta zértan dira bide horiek kaskarragoak? Ba, finean, kontua datza an ze dira bide sintaktiko buruazkenak (head-least), non buruak ia sistematikoki díran kokatzen atzé euren osagarriak, zeinen azpiosagarriak díran kokatzen azpí euren buruak... (adibidez, mendeko perpausak beti lehenago ze perpaus nagusia), halatan ze, adibidez, esaldietako azken hitza beti izanen da aditz nagusia (hots, aditzeko hitz nagusia) eta, hortaz, hartara ailegatu arte ez dugun jakinen ondo deskodetzen txistearen grazia, zeinen gakoak egonen diran (akaso ondo) atzean, nonbaiten, erdi mozorrotuta azpí azpiosagarriren bat zein, hor kokaturik, ez dugun jakinen ondo interpretatzen zeren ez dugun jasoren an baldintza interpretatibo-intonatibo abantailatsuak.

Horrela, txisteen azken klimaxak beharko ziranak, azken kolpe sintaktikoki eta intonatiboki isolatu eta libreak beharko ziranak, díra bihurtzen informazio baldintzatuak bárik kolore berezirik, zeinek gehiago diruditén elementu deskriptiboak ezez txinparta umoristikoak.

Baldintza sintaktiko zail horietan espero beharko genituzké txiste sinpleak, oso kontextualak, non ia ez den informazio-zamarik (atzerakarga zelatan baita), eta oso dialogatuak, non díran erabiltzen oso expresio sinpleak, eta non monologoak ez dun paper handirik.

Eta zer daukagu? Ikus:

Prof. Kimie Oshima
Bunkyo Gakuin University, Tokyo, Japan

"Communication Style and Cultural Elements seen in Japanese Sit-down Comedy - Rakugo"

28. Juni 2011

Rakugo is one of the Japanese traditional performing arts and is best described as Japanese comic story telling or sit-down comedy. The performer kneels and sits on a zabuton cushion and tells a story in a single sketch. The story consists of almost conversation only, therefore, the performer acts out different characters that appear in a story. Each story is fifteen to sometimes as long as fifty minutes and usually the stories have the twisted or funny ending with a punch line.

The humorous conversations seen in Rakugo scripts are reflection of Japanese daily conversation. Japanese don’t tell jokes as it has been well-known, but instead, Japanese have humorous conversation. Humor is expressed in conversation with cooperative attitudes between two or more people. It shows how well they know each other and how close their relationships are.
...

Professor Kimie Oshima, Ph.D. is  Associate Professor at Bunkyo Gakuin University in Tokyo. Ph.D. in Sociolinguistics. She has been active as an English Rakugo performer since 1997. Her performance has been to fifteen different countries and over thirty cities all around the world.

Beraz, japonieraz ez dira txisteak kontatzen, baina izaten dira dialogo umoristikoak artén pertsonak zein díran oso adiskideak, non partaideen arteko aurrezagutza kontextuala dan nagusitzen gain behar informatibo handiak.

Inkluso performance prestatuetan ia soilik erabiliko dute dialogoa, ordezkatuz kin antzespena hóri informazio potentzialki konplexua zein eman ohi dan an txiste monologatuak. Oshimak diosku ze normalean antzespena dá bukatzen kin azken kolpe bat (punch line), zein japonieraz, eta hau nik diot, beharko dan izan oso sinplea, sortuz efektu bat gain publikoa zein dán izanen esanguratsuki motelagoa ze efektua ti azken txanpa potenteak, ondo isolatuak eta potentzialki konplexuak zein ahal diran lortzen zuzen-zuzenean eta sistematikoki an sintaxi burulehenak.

Ezin dira konparatu posibilitate umoristikoak on performance antzestu soilik dialogatu horiek eta posibilitate umoristiko ondo zabalagoak on performanceak non aise eman ahal dán informazio-karga handia an modu ondo artikulatua eta eraginkorra, eta non, jakina, antzespena eta dialogoa ere aukeran dauden! Ez da ezer galtzen, eta bai ordea asko irabazten. Eta diferentzia nagusia datza an sintaxia!

Gure "iragarpena" nekez beteko zen hobeki. [203] [⇶]

Nor dira erantzuleak on tabu sintaktikoak?

Aurreko komentario batean, Luis Lauzirika mintzo zitzaigún buruz tabuak zein diren existitzen respektu euskararen lexikoa eta sintaxia, eta hori irakurtzean gogoratu naiz kin aspaldiko komentario bat on Scilovemo japoniarra non zún aipatzen nóla japonieraz ere báziran tabu sintaktikoak nola erabilera on perpaus osagarriak atze perpaus nagusia.

Segun Harluxet enziklopedia, tabu da (besteak beste):

Egozten zaion izaera lohia edo sakratua dela medio, izaki, objektu edo ekintza batekiko ezartzen den debeku erlijiosoa.

Eta gauza da ze definizio hori komunikatiboki hobetzeko bide guztiak díra pasatzen ti erabilerá on estruktura eta baliabide progresiboak, burulehenak (nahiz japonieraz ez duten ia batere aukera horietarik). Ikustagun aukera posible bat:

Debeku erlijiosoá zein dan ezartzen gain izaki bat, objektu bat edo ekintza bat zeren egozten zaio izaera lohia edo sakratua.

Eta galdera dá: nór dira zuzeneko erantzuleak on tabu sintaktikoak? Ba, dirá hizkuntzalari-gramatikariak. Hemen eta Japonian.

Ez dago zalantzarik eta ezin da egon zalantzarik ezen sintaxi SOV postpositivo zurrunak nola japoniera (aditz nagusia bukaera-bukaeran, perpaus osagarriak aurré perpaus nagusia) dirá hagitzez ere gutxiago sintaktikoki-potenteak, gutxiago erosoak, eta hitz batean gutxiago funtzionalak ezez sintaxi SVO prepositivo burulehenak nola demagun inglesa. Errepikatuko dut: ez dago zalantzarik eta ezin da egon zalantzarik, esan nahi baita zalantza razonablerik.

Ohartu ze aurreko evidentzia hori aski da afin ezeztatu (falsatu) dogma azientifikoa (tabu ere bihurtua) ezen sintaxi guztiak dirá berdin funtzionalak. Hala ere, dogma hori nagusi dabil. Zergatik? [178] [⇶]

XK9: ...there is nothing as imperfect, or as impractical, as the national language of Japan (Naoya)

Erantzunez tu Xabier Kintana (ikus XK1, XK2, XK3, hau, XK4, hau, XK5, XK6, XK7, hau eta XK8).

Xabier Kintanak zioen an bere kritika tu Erramun:

Zergatik ez zoaz japoniarrengana gauza bera predikatzen? Haiek ere SOV tipoko mintzaira daukate, eta segur aski horregatik daude hain atzeraturik.

Japoniarrengana ez, baina itzultzaile japoniar batengana bai jo genuela aspaldi, hari galdetzeko zein ote zen bere iritzia buruz kontu guzti hauek (aurrena Josu Lavin-ek eta gero nik ere aukera izan nuen). Hona hemen bere erantzun esanguratsu bat:

Lingua iaponica demens est.

Dementziala, beraz. Eta honela justifikatzen zuen bere esana:

Nam facilius est deductiviter cogitare.

Alegia, errazagoa dela pensatzea deduktiboki (buruak aurretik) ezen-ez induktiboki (buruak atzetik).

Baina, ideia hauek guztiak ez dira berriak an Japonia. Izan ere, Japonian inkluso existitu dira proposamen serioak tu ordezkatu euren hizkuntza induktibo (regresiboa) per hizkuntza deduktiboren (progresiboren) bat nola inglesa edo frantsesa. Proposatzaile horietako bat izan zen Mori Arinori (1847-1889), zein garai batez izan zen Japoniako Hezkuntza-Ministroa. Berrikiago, Shiga Naoya poeta eta letra-gizonak (1883-1972) eginen zuen bere saioa (Shiga was awarded the Order of Culture by the Japanese government in 1949). Naoyaren hitzak dira hurrengook:

We have been accustomed to our present national language since the days of our childhood, and we do not feel all that much in particular about it. But I am of the opinion that there is nothing as imperfect, or as impractical, as the national language of Japan. Once we realize the extent to which the development of our culture has been impeded by this fact, we will also see that here there is a major issue that must by all means be solved on this occasion [Japan's military defeat]. It is no exageration to say that unless we achieve such a solution, no hope may be entertained for Japan developing into a genuinely modern nation [..]. To document in concrete detail just how imperfect the national language of Japan really is, and to show just how impractical it is, is too vexing a task, and one beyond my abilities; but this is what I have come to feel constantly and most keenly, during my nearly forty years as an author. [Shiga Naoya]

Zeren, gauza da ze Japonia dá potentzia ekonomiko eta industrial bat, baina ez da, inondik inora, potentzia linguistiko bat. Zergatik? [128] [⇶]

Txopi: Japoniera gaur egun

Post honetan nahi nuke azpimarratu Txopiren azken ekarpena, zein zaidan iruditzen alde guztietarik ere biziki sugerentea:

Balbulako lagun estimatuak:

Joan de astean liburu bat leitu nuen japonierari buruzkoa, zein nire uste apalean ez duen desperdiziorik. Liburuaren titulua da, “The Japanese Language in Contemporary Japan” da eta autorea Andrew Miller.

Millerrek bere esperientzia linguistikoa kontatzen digu liburu interesgarri honetan. Esaterako berari oso arraroa iruditu zitzaion nola Japoniera hizkuntza zaila egiten zitzaion ez bakarrik berari –azken finean bera atzerritarra zen- baizik eta japoniarrei beraiei. Adibide bat, onartzen dute inongo lotsarik gabe esaldi luzeetan galdu egiten direla. Ama hizkuntzari buruz deskribapen bat egitean, japoniarrak adjetibo hauek erabiltzen dituzte, “hizkuntza inperfektoa” edo baita “inpraktikablea”. Oso konsziente dira informazio nagusia atzean ipintzeak, alegia SVO sintaxiak, esfortzu linguistiko izugarria eskatzen duela, Rubiok erabiltzen duen “gainkostua”. Ez dituzte beraien mugak ukatzen.

Baina hemen ez da amaitzen beraien autokritika, adibidez ez dute arazorik azaltzeko hizkuntzaren hiztegia oso exkaxa dela. Hainbat eta hainbat hitzek ñabardura gutxi dute eta hau gutxi balitz ez dituzte hitzak soberan aurkitzen, horregatik kanpoko hizkuntzetatik prestamoak hartzeko joera. Espresioak ere ez dira libratzen kritika honetaz eta “indarrik gabekoak” direla iruditzen zaie. Honela elkarrizketa arrunt batean ez, baina hasarrealdietan, estualdietan, norbait jeloskor sentitzen denean... beraien espresioak makalak direla diote. Autorearen ustez, itzulpen bat egiten denean japonieratik inglesera, testoa oso txepela geratzen da, “very vapid”.

Egoera honetan japoniar askok honako galdera hauek egiten omen dute, “Ona al da gure hizkuntza?”. Duintasun handiz onartzen omen dute, ez duela hizkuntza baten helburu nagusia lortzen, hau da, Komunikazioa.

Norbaitek pentsatzen ahal du guzti hau idazkerarengatik dela, ba ez, harrigarria ematen badu ere, arazo hau nahiko konponduta omen dute, nahiz eta ez duten erabiltzen idazkera silabikoa.

Egoera horren larria izanik, Japoniera ordezkatzeko saio serioak izan dira. Lenengoa Mori Arinori (1847-89) politiko eta irakasleak proposatu zuen. Bigarren saioa Siga Naoya (1883-1972) poeta eta nobelistak egin zuen, nahiz eta bigarren honek ere ez zuen arrakastarik izan. Biak inglesa proposatzen zuten.

Esan beharra dago, bi gizon hauen proposamena ez zela traidore batzuena izan. Alderantziz, biak maite zuten biziki beraien kultura eta horregatik oso konsziente ziren beraien ama hizkuntzak hainbat arazo zuela. Seme-alaba baten gaixotasuna onartzen duen guraso batek, ez du horregatik bere umea gutxiago maite, alderantziz esango nuke.

Japoniak duen arte eta folklore jakitunik ospetsuenak ere, Yanagita Kuniok, onartu zuen japoniera ez zela beraiek nahiko zuten bezain perfektoa. Gizon honek iritzi hau azaltzeak inpresio handia sortu omen zuen herrialdean, zeren bere leialtasuna eta maitasuna hizkuntzarekiko ez zuen inork zalantzan ipintzen ahal.

Nik ere biziki maite dut nire ama hizkuntza eta arestiko autoreak bezalaxe, oso konsziente naiz euskarak Realak edo Athleticek baino arazo franko gehiago dituela. Halere nik ez nuke euskara hizkuntza garatuago batengatik aldatuko. Hori bai, reformak bultzatuko nituzke zalantza gabe. Hasteko sintaxia, SOV-tik SVO-ra. Ondoren behin-betirako aditzen sinplifikazioa, ahalik eta handiena, non referentziak ez duten zertaz hizkuntza romanikoak izan behar. Eta hortik aurrera ikusiko da.

Badirudi ze Japoniako egoera soziolinguistikoa ez dela ereduzkoa. Han, baina, ezin dute erabili arrazoi extralinguistikorik. [106] [⇶]

Ohitura ahaltsuagoak vs. ohitura ahalkeagoak

Zioen hemen Josu Lavinek ezen bera dago aski ohituta kin euskara á la japonesa eta ia konturatu gabe ateratzen zaiola euskara hori. Bestalde, berak halaber zioen hemen ezen

[0:57:48] scivolemo dice:Nam facilius est deductiviter cogitare.
[0:58:03] scivolemo dice:Etiam propter me!
[0:58:08] scivolemo dice::D
[0:58:15] Josu Lavin dice: Et etiam propter me!

Beraz, Josuk diosku ze errazago pensatzen du erabiliz hizkuntza deduktiboa ezi induktiboa, baina, hala ere, aski ohitua dago kin euskara hori. Josuk ez du esperoko ze egun batetik bestera eta besterik gabe hasiko zaiola ateratzen euskara ezberdina ti hori zein erabili duen orain arte.

Euskal Herrian ezin da serioski zalantzan jarri ze, adibidez, euskara à la japonesa da alde handiz bide antikomunikatiboagoa ezi gaztelania edo frantsesa, eta gauza da ze baldin euskaldunak (nola japonesak) ohituko balira bide estu horietara, orduan, oro har, izango lukete bizi-maila komunikatibo askoz bajuagoa eta estuagoa ezi baldin biziko balira gaztelaniaz edo frantsesez. Ba al dago serioski dudatzerik? Zein da arazoa?

Ohiturak ohitura, lehenago edo beranduago, jendarte elebidun batean ia elebidun guztiok amaituko gara konturatzen (kontzienteki edo inkontzienteki) ezen diskurso progresiboa edo buruaurrena da esanguratsuki irekiagoa eta askeagoa ezi diskurso regresiboa edo buruatzena.

Ohartu ze bádago hor asimetria bat. Izan ere, euskara à la japonesa inplementatzeko, ez dugu batere arazo estrukturalik, ezta baliabide-falta ere; eta horregatik dago guztiz eskura (bistan denez). Aldiz, nahiko bagenu egin euskara à la inglesa, aurkituko genituzke hainbat arazo estruktural zeinen soluziobidea ez den hain erraza (ezta hain zaila ere).

Baina, baldin badago borondatea, gradualki eman daitezke aurrerapausuak (dudarik gabe), batez ere idatzian (gero, aurrerakuntza horiek pasatuko dira ahozkora). Hemen bi aukera daude: edo pixkana pixkana ematen dira aurrerapausuak, edo bidaiariak, ahal badute, pixkana pixkana joango dira aukeratzen ez joatea saltoka, atzera begira, mendian gora eta lasterbiderik hartu gabe.

Bide beretik, Joxe Aranzabalek dio hemen ezen gaur egungo euskarak komunikazio arazoak dituela, baina aldaketak ere kostua dakarrela:

Nik irakurtzen badut hitz egin behar dugula "gain euskararen kalitateaz", berehala pizten zait semaforo gorri bat, eta hortik aurrera ez dut berdin irakurtzen. Gauzak behin eta berriro leitu beharko ditut, ziurtatzeko ez dudala ezer galtzen.

Eta egia da ze aldaketak dakar kostua eta nahasketa, baina hasiera batean, antzera nola gertatuko zen noiz hasi zen erabiltzen "baizik" prepositiboa, eta orain ohituta gaude, eta bizi gara aski hobeto ezi noiz ez zegoen halako baliabidea. Ez duzue uste? Esan nahi dut ze bizi gintezke "baizik" prepositiborik gabe, baina horrekin, bizi gara errazago eta hobeto.

Bide berberetik, nekez dudatuko da ze hobe biziko ginake baldin erabili ahalko bagenu "gain" prepositiboa (edo antzekorik), edo "buruz" prepositiboa (edo antzekorik), edo "inter" prepositiboa (edo antzekorik), edo "zein" prepositibo restriktiboa (edo antzekorik), edo "ezi" konparatiboa, edo "an" inesiboa, edo "noiz" tenporala, ...

Bistan da ze Euskal Herriko zenbait partetan bádute ohitura ki jarri aditza aurre euren osagarriak, edota erabiltzen "ezi" konparatiboa, batera kin beste baliabide pospositiboak nola "baino". Eta hor ez da arazorik, zeren ohituta daude, zeren gertatua baita mirakulua on garapen komunikatiboa, partziala izanik ere (partzialtasun hori ez dateke batzutan erraza, zeren existitu daitezke arazoak on interdependentzia inter elementu ezberdinak an sistema bat, eta hortik segi daitezke doikuntza-kostu batzuk zein ezin ekidin litezkeen).

Esan nahi baita ze ohiturak aldatzea ez da izaten erraza, eta are gutxiago baldin ohitura horiek sozialak badira (ezin dituzu baliabide horiek edonon erabili, eta horrek zailtzen dizu ohituratzea), baina jakin behar dugu hori dela (gara)bidea, eta ez beste ezein.

Amaitzeko, aipu luze bat buruz sintaxia, aterea ti liburua titulatzen "¿Qué son las lenguas" ganik Enrique Bernárdez [Alianza Editorial, 1999, 209-210]:

Las frases u oraciones no son meras sucesiones de palabras sino que poseen una estructura jerárquica, de forma que unas palabras "dependen" de otras, o "están asociadas a ellas". Podemos represenar esto con corchetes que agrupan las "unidades" sintácticas:

[[el [coche [de [mi primo]]]] [se saltó [siete [semáforos [en rojo]]]]
...

Si estamos contando una historia procuramos explicar primero una serie de detalles sobre los personajes, por ejemplo diciendo sus nombres, cómo son, qué hacen, etc., etc., etc. Luego decimos lo que hacen y normalmente también podemos dar detalles sobre cómo son y por qué lo hacen. En sintaxis sucede algo parecido: quiero hablar de un "coche" y doy más detalles: que es de mi primo. Luego digo que se saltó los semáforos, pero sobre éstos añado que estaban en rojo y que eran siete. En realidad, una oración es equivalente a un texto pero éste es largo y complejo mientras que la oración es mucho más simple y, en consecuencia, puede automatizarse mucho mejor.

Bien, sin entrar por ahora en detalles que tendrán que venir luego, podemos entender la sintaxis como resultado de la automatización de procesos lingüísticos.

Horixe da sintaxia: emaitza ti automatizazioa on prozesu linguistikoak, hau da emaitza ti ohitura. Eta, bistan da, ohitura guztiak ez dira berdinak: ez dira berdin ahaltsuak, ez dira berdin pausatuak, ez dira berdin askeak, ez dira berdin prezisoak, ez dira berdin finak, ez dira berdin kontrolagarriak, ... [42] [⇶]

Euskara à la japonesa

Geioen hemen ezen, ikuspuntu sintaktikoktik, euskara da hizkuntza esanguratsuki garatuagoa ezi japonesa, eta hala da: izan ere, euskarak ematen baititu aukera sintaktikoak ze dúten errazten konposizioa on diskurso eta testu komunikatiboagoak (respektu japonesa).

Baina, egia da, era berean, ezen, saiatuz gero, euskara izan daiteke hain antikomunikatiboa nola japonesa, hain oztopoz betea nola japonesa. Ikus, adibidez, ondorengo testua ti Erramun Osa, zein dan "Euskal Herriko Ikastolen Konfederazioaren Euskara Bizi eta Hizkuntz Proiektua egitasmoen arduraduna":

Bizitzak, ohartu barik, kasik, atzamar tarteetatik ihes egiten digu. Horregatik, gainerakoek egiten dutenaz kezkatzeko, gainerakoen bizimoduak ezbaian jartzeko zein epaitzeko, pertsona askok hartu duten ahalmenak dezente amorratzen nau.

[Lehenengo bi esaldiak ti bere zutabea titulatzen "Hamaikagarren agindua", Deia, 2005-VI-11]

Hori da ordena japonesa, zein euskaraz ahal dan inplementatu perfektuki.

Azter dezagun bigarren esaldia (lehenengoa ere azter genezake, baina bigarrena da interesgarriagoa); ikus dezagun nola zaigun sartzen informazioa:

Horregatik, gainerakoek egiten dutenaz kezkatzeko, ...

Beraz, hor daukagu esaldi final bat, baina nondik doa eskegita? akaso aditz nagusitik? akaso beste osagarri batetik? Nola itsasten dugu osagarri final hori an gure entendimendua? Ez dakigu. Itxaron beharko dugu.

Horregatik, gainerakoek egiten dutenaz kezkatzeko, gainerakoen bizimoduak ...

Bistan da, hor ezin dugu pausarik egin, zeren: "gainerakoen bizimoduak" hori, zer da? sujetua, osagarri zuzena; joango al da eskegita ti osagarri final bat? Eta, joatekotan, osagarri final hori nondik eskagita joango da?

Horregatik, gainerakoek egiten dutenaz kezkatzeko, gainerakoen bizimoduak ezbaian jartzeko zein epaitzeko, ...

Bueno, lehengo moduan gaude: espero dezagun esaldia ez dadin nahastu gehiago:

Horregatik, gainerakoek egiten dutenaz kezkatzeko, gainerakoen bizimoduak ezbaian jartzeko zein epaitzeko, pertsona askok ...

Izango al da perpaus nagusiaren sujetoa? Jarrai dezagun:

Horregatik, gainerakoek egiten dutenaz kezkatzeko, gainerakoen bizimoduak ezbaian jartzeko zein epaitzeko, pertsona askok hartu duten ahalmenak ...

Ba, ez: zen sujetoa hon esaldi erlatibo bat, zeinen aurrekaria ("ahalmenak") izan bailiteke burua hon aurreko bi osagarri final horiek (edo izan liteke beste osagarri final baten sujetoa: nork daki?). Jarrai dezagun, beraz

Horregatik, gainerakoek egiten dutenaz kezkatzeko, gainerakoen bizimoduak ezbaian jartzeko zein epaitzeko, pertsona askok hartu duten ahalmenak dezente amorratzen nau.

Hara! Beraz, autorea kontatzen ari zen zerk ematen dio amorrua! Ba, igoal, irakurri beharko dugu dena berriro, jakiteko zerk demontre amorratzen du Erramun Osa.

Errepikatzen dugu: hori da euskara à la japonesa, eta euskara hori saldu nahi digute (Osak, Aurrek..) nola bailitzan euskara modernoa, noiz den euskara astuna, inkoherentea, regresiboa, estresantea, ... (ez bagenu beste referentziarik, akaso irentsiko genuke, baina hemen ezagutzen dugu hizkuntza askoz garatuagorik, eta ezin dugu hori irentsi: mesedez!)

Eta, gainera, munduari esan behar diogu: halako sintaxi-modu kanonikoa biziki azpigaratua dago! [41] [⇶]