Adibide oso azpimarragarri bat: foku estu postverbal bat?

Atzokoan ikusten genuen nóla, japoniera mintzatuan, elementu postverbalak ia exklusiboki erabiltzen diren an erabilera dialogatuak, non egoten den oso zuzeneko interakzioa kin entzulea (akaso oso interakzio kontextuala, oso kolokiala). Orain interesatzen zaigu ezagutzea noláko maiz gertatzen diren elementu postposatu horiek an japoniera dialogatua, eta areago, noláko funtzio komunikatiboak betetzen dituzten. 

Hortaz, gauza da ze Nakagawa-k ez digu ematen halako daturik an bere atzoko liburua (2020), halan-ze jo behar izan dugu ki beste hizkuntzalari japoniar bat, Matsumoto, nok sortu eta aztertu zuén datu-base mintzatu oso kolokial bat non jaso ziren dialogoak artén gazte universitarioak, binaka oso lagunak, eta elkarrekin askotan hitz eginak, zeinek autograbatzen zituzten euren elkarrizketak nóiz eta nóla nahiago zuten. Gero, autograbazio horietatik, Matsumoto-k aukeratuko ditu 1600 intonazio-unitate, zeinekin burutuko baitu bere azterketa. Matsumoto-k diosku an bere liburua titúlatzen "Intonation units in Japanese conversation" (2003):

Matsumoto-k, 1600 IU horietan aztertuko ditú hainbat kontu, zeinen artean aurkitzen baita gure intereseko proportzioa on elementu postverbalak, hala nola ere IU horien nolakotasun intonatibo-informatiboa. Ikus daigun horri buruzko emaitza nagusiak, zein komentatuko ditugun beherago:

Beraz, Matsumoto-k aukeratutako 1600 IU horietatik % 7,7 (123) duté gutxienez zati postverbal bat, nahiz ez dirén guztiak intonatiboki-informatiboki berdinak. Izan ere, desberdindu ahal ditugu 3 tipo (lehenago aipatuko ditugú I eta III tipoak, zein diren informatiboki gutxien interesgarriak):

• I tipoan sartuko liraké elementu postverbal horiek zein agertzen diren intonatiboki baturik ki IU zabalagoak non bádiren zati ez-postverbalak ere. Hauek ez dira izaten bereziki interesgarriak ti ikuspuntu informatiboa zeren biltzen baituté informazio oso thematikoa, oso eskuragarria, zein justuki horregatik ematen baita an bukaera desazentuatua on IU bat non informazio rhematikoena jada emana den preverbalki.

• III tipoan agertzen dirá IU intonatiboki independenteák non, gehien bat, errepikatzen (reformulatzen) den zeozer zein jada esana baitzen an aurreko zatia. Oso thematikoak ere.

• II tipoan, ordea, agertzen dirá IU postverbalak zeinen informazioak osa leiké esaldiko edukia, rhematikoki, halan-ze euren portzentajea interesatzen zaigu bereziki. Gainera, goragoko (4.10) adibidea ikusita (nahiz ez dugun ezagutzen esaldiko kontextu informatibo-intonatibo osoa), esango genuke ze hor ager liteke foku estu postverbal bat, zein, beste nonbait genioenez, oso berri ona litzake (Matsumoto-k, uste dudanez, ez da mintzo gain puntu hori).

Hortaz, nahizta II tipoko IUak lirake %4,1 tikan 1600 horiek (non denak ez diren zértan izan rhematikoak) eta gainera an datu-base autograbatu oso kolokial bat artén gazte oso lagunak, (4.10) adibide hori iruditzen zaigú guztiz azpimarragarria, eta ez soilik zatio bere izaera informatiboa, baizik-ere zatio bere barneko hitz-ordena. [1230] [>>>]