Vennemann (1972): "... the subject-predicate relationship is not an operator-operand relationship but a relationship sui generis, with its own universal natural serialization rule [...] [(Subject) {Predicate}]"

Vennemann (1972) zúen desberdindu erlazioá arten sujetua eta aditza tikan erlázioá arten objetua eta aditza (an bere artikulua titúlatzen "Analogy in generative grammar. The origin of word order") esánez ze lehenengoa izanen litzakén "operator-operand" erlazio bat (non operandoa dán nagusitzen semantikoki eta sintaktikoki gain operatzailea), bitárten bigarrena ez litzaken halakoa izanen, baizik erlazio bat sui generis (gutxio dependentea) kin ordena natural universala, non aurrena joanen zán sujetua, eta gero predikatua:

... the subject-predicate relationship is not an operator-operand relationship but a relationship sui generis, with its own universal natural serialization rule (5).

(5) {{Predicate} (Subjectc)} ⇒ [(Subject) {Predicate}]

Dá oso gogoeta interesgarria, non argi gelditzen dan erlázio berezia zein dan gertatzen arten sujetua eta predikatua, zein dan ezberdina ti erlazioak arten buru sintaktikoak eta euren osagarriak.

Gauza da ze sujetua eta aditza dira hóriek bi elementuak zein ezin diren falta an esaldi bat (nahiz izán eliptikoak), eta zentzu horretan dirá oso bereziak, zatio ezinbestekoak (ikus gure sarrera titúlatzen "Fernández eta Ortiz de Urbina (2007): '... perpausari (...) nahitaeztoa zaiola subjektua.'").

Alde horretatik, esan geinke ze sujetua eta aditza dirá esaldiko bi zutabe nagusiak, nahiz gero, diskursiboki, orohar sujetua izán buru diskursibo thematikoa zeintaz predikatuak predikatuko du zerbait rhematikoa. Eta horixe da arrazoi printzipalá arrén joan dadin nagusitzen ordena natural eta universal hori (sujetu-predikatua), justuki arrazoi diskursiboa (ikus gure sarrera titúlatzen "Gure helburu funtzionaletarako, sujetua konsidera daiteke buru diskursiboa e esaldia (zeinen osagarri diskursiboa dén predikatua)"). [⇶]