Zubereraz, "deio-/dio-" forma singularrak ('deyot/ dioyat') sortu dirá zuzenean ti "*eradun" forma zaharragoak jarráituz euren evoluzio propioa

Josu Lavin-ek zioén atzo (eskerrik asko):

Evolutionea çuberotarrez:

derauo > dereio > deio
deraue > dereie > deie
pl.
derautzo > dereitzo > deitzo
derautze > dereitze > deitze

Atzo esaten genuen ze:

Gauzak horrela izanda, gure ustez oso posiblea da "dio-" forma singular berri horiek erágitea halako efektu analogiko erakarle bat gain forma plural zaharragoak, sórtuz nolabaiteko adizki konbinatuak arten "diauzkagu" eta "diogu", emánez "diozkagu". 

Eta hurrengo galdera bat dá: eta nóndik eta nóla sortu zirén "dio-" forma singularrak? Egon al zitekén nolabaiteko efektu erakarle analogiko bat an singularrak ere? Horretaz saiatuko gara mintzatzen aurrerago, baina, ildo horretan oso interesgarria iruditzen zaizkigú Josu-k ekarritako forma singular horiek, zeintan konprobatu ahal dugun ze (itxura guztien arabera) berez agertu zirén oso adizki hurbilekoak ti "diot, ..." forma singularrak:

• deyot, deyo, deyogü, deyue

zein, gainera, forma alokutiboetan bihurtzen dirá sinpleki "dio-" formak:

• dioyat/dioñat, diok/dion, dioyagü/dioñagü, dioye/dioñe
  

nola ikusten dugun an Bonaparteren taula hau:

non, hala "deyot" nola "dioyat" zuzenean atera dira ti "*eradun" forma zaharragoak. Zuzenean eta jarráituz euren evoluzio propioa. [>>>]