osteguna, urtarrila 16, 2020

Azkue (1925): "ara" (izena) > "-kara" (sufijoa) > "kara" (izena)

Atzokoan aipatzen genuen, eta orain azpimarratu nahiko genuke, hóri joan-etorria arten izena > sufijoa > izena zein Azkuek deskribatu zuen an bere "Morfología Vasca" (1925) afin azaldu a existentzia on "ara" (edo "era") jatorrizko izena (bere ustez) eta "kara" (edo "kera") versio derivatua: 
EI sustantivo kara que en varios dialectos se usa como «aspecto, traza» fue sin duda originariamente ara «manera, modo», variante del occidental era; y al pasar a sufijo se le agregó la epentética k, llegando a tener, al retroceder a su puesto primitivo de tema nominal, la misma forma que tuvo como sufijo: kara. [Azkue, 1925:19]
Horrek ondo ilustratzen du hóri pasabide bidirekzionala zein existitu ahal dá arten izenak, sufijoak, eta bestelako partikulak ere. []

Etiketak: