Josu Zabaleta heltzen da ki hiperortodoxia on kéndu originaleko "amatxi" hitza an "El guardián invisible" (zein den agertzen an gaztelaniazko originala), jarriz "amona".

Atzokoan irakurtzen genuén, akaso atsekabetuta, nóla Josu Zabaleta-ri ematen zitzaion Espainiako Itzulpengintza Sari Nazioala zatio sórtu eta garátu hizkuntza literarioak eta poetikoak. Eta gauza da ze hala sortu nola garatu dirá bi hitz eder eta handi, bi aditz ikaragarri eder eta ikaragarri handi, zeinen erabilera egon beharko litzakén ezin-hobeto justifikatua.

Ez dugu aurkitu horren justifikaziorik. Aldiz, zér ikusten dugu etengabe ere? Horrá hiru zertzelada, bat sintaktikoa, ondo oinarrizkoa, eta beste biak lexikoak, ondo erakusgarriak:

• Arlo sintaktikoan, ikusten dugu itzultzaile bat zek gordetzen du galdegaiaren legea nola bailitzan ha basamendua on zivilizazioa, noiz lege hori justuki dén ha avangoardia aúrka hizkuntza literario eta poetiko potentea,.. 

• Arlo lexikoan ikusten genuen ze, 2013an, ematen zigún "zentzurik gabeko" noiz originalak erábiltzen duén "absurdo", zein den hitz horietako bat zein, noiz agértu, respetatu beharko litzake.

• Arlo lexikoan ere, kentzen digu originaleko "amatxi" hitza:
  

  -Amatxi, -susurró. [Dolores Redondo, 43. kapitulua]

  emánez "amona":
  

  -Amona, -xuxurlatu zuen. [Josu Zabaletaren itzulpena, 43. kapitulua]

Gure ustez, Josu Zabaleta-k (2013) gainditzen ditú marka guztiak on "ortodoxia linguistikoa" noiz ordézkatu originaleko "amatxi" euskal hitza, akaso lokalegitzat joa:

 Ez da, ez, marka txarra. [836] [>>>]