astelehena, martxoa 16, 2020

Josu Zabaleta heltzen da ki hiperortodoxia e-kentzeá originaleko "amatxi" hitza an "El guardián invisible", emanéz "amona".

Atzokoan irakurtzen genuén, akaso atsekabetuta, nóla Josu Zabaletari ematen zitzaion Espainiako Itzulpengintza Sari Nazioala zatio sortú eta garatú hizkuntza literarioak eta poetikoak. Eta gauza da ze hala sortu nola garatu dirá bi hitz eder eta handi, bi aditz ikaragarri eder eta ikaragarri handi, zeinen erabilera egon beharko litzaké ezin-hobeto justifikatua.

Ez dut topatu horren justifikaziorik. Aldiz, zér ikusten dugu etengabe ere? Horra hiru zertzelada, bat sintatikoa, ondo oinarrizkoa, eta beste biak lexikoak, ondo erakusgarriak:
  • Arlo sintaktikoan, ikusten dugu itzultzaile bat ze-gordetzen dún galdegaiaren legea nola bailitzan a-basamendua hen zivilizazioa, noiz justuki dén a-avangoardia kontra hizkuntza literarioa eta poetikoa. 
  • Arlo lexikoan ikusten genuen ze, 2013an, ematen zigún "zentzurik gabeko" noiz autoreak erabilí "absurdo", zein den hitz horietako bat zein, noiz agertu, respetatu beharko litzake.
  • Arlo lexikoan ere, kentzen digu originaleko "amatxi" hitza:
    -Amatxi, -susurró. [Dolores Redondo, 43. kapitulua]
    emanez "amona":
    -Amona, -xuxurlatu zuen. [Josu Zabaletaren itzulpena, 43. kapitulua]
Nire ustez, Josu Zabaletak, noiz-eta 2013an, gainditzen ditu marka guztiak hen "ortodoxia linguistikoa" noiz kendú originaleko "amatxi" hitza, akaso lokalegitzat joa:

 Ez da, ez, marka txarra. []

Etiketak: ,