Báda antzeko salbuespenik an ekialdeko hizkerak: '-ala' aurka '-(a)ra', zeinen oinarrian egonen litzaké ber 'la" modala

Azken sarreretan ari gara argudiatzen ze "euskala" forma izan zitekén zaharragoa zein "euskara", halan-ze amaierako "la" hori izanen litzakén ber "la" modal adverbiogilea zein ager zitekén an beste hainbat forma, nola, adibidez, an oinarria te adlatiboa. Eta gauza da ze justuki an adlatiboa te ekialdeko hizkera batzuk agertzen zaigú, salbuespenez, "-ala" forma, an oposizioa ki beste hizkera guztietako "-(a)ra":

... la forma -ala (-alat), frente a -(a )ra de otras variedades. [Mitxelena, FHV, 1961:815]

Horretaz, gogoratu nahi genuke beste sarrera hau:

• de Rijk (1995): "... , we remember that the suffix '-la' represents the original shape of the allative case ending, which later turned into '-ra' because of its invariable intervocalic occurrence."
  

nondik:

Gaurkoan azpimarratu nahi genuke ondorengo aipua ti Lakarra (2006), nok aipatzen dú de Rijk (1995):

From a diachronic point of view, however, we remember that the suffix -la represents the original shape of the allative case ending, which later turned into -ra because of its invariable intervocalic occurrence. [Lakarra, 2006:596]

Horrela, "-ra" adlatiboa izanen litzaké ber "-la"  adlatibo zaharragoa, zein finenan izanen zén "la" partikula modala, zein ager litekén prepositiboki eta postpositiboki. Puntu horretaz gogoratu nahi genuke ondorengo sarrera:

• Lakarra (2018): "... '-ra' (mendira) eta '-la' (mendialat) jatorri bereko dira segurki, ..."

Beraz, hor izanen genuké beste salbuespenezko kasu bat kin "la" modal adverbiala, ustez hor ere gordea an bere forma zaharragoa (zein, Lakarraren arabera, ez litzakén zaharrena).