"duzu / dizut" vs. "duzue / dizuet" vs. "duzute / dizutet"

Zioén atzo Josu Lavin-ek nóla "zue" dén modernoagoa zein "zu":

• du - zu / d - i - zu -t    (pluraleko 2. persona)
  

Eta bai, garai zaharretan "zu" zén pluraleko 2. personako konkordantzia, zein gerora bihurtulo zén singularrekoa, halan-ze, plurala desanbiguatzearren, sortuko zén "zu + e = zue":

• du - zu / d - i - zu - t  (singularreko 2. persona)

• du - zue / d - i - zu - e - t  (pluraleko 2. persona) 

"e" hori (an "du - zu - e" / "d - i - zu - e - t") dá berdin desanbigutzailea nola "t" an (ikus sarrera hau):

• zekarren vs. zekarten

zeinen izaera izanen zén epentetiko-desanbiguatzailea (ikus sarrera hau). 

Halaber, analogiaz, sortuko zirén "t" ez-desanbiguatzaileak ere, nola: 

• du - zu - t - e / d - i - zu - t - e - t (kin "t" analogikoa, ez desanbiguatzailea)

non "t" hori ez den jada desanbiguatzailea, baizik pleonasmikoa (ikus sarrera hau), eta itxura guztien arabera, analogiaz sortua.