Eta, "diozagula", zér da? akaso "*ezan"?, akaso *nin"?, akaso konbinazio bat arten "*ezan" eta "dio-" forma singularrak?

Beraz, dauzkágu:

• diuzkagu / diauzkagu > diozkagu
  

non "diozkagun" adizkia izanen litzaké konbinazio moduko bat arten "diuzkagu / diauzkagu" pluralak eta "diogu" forma singular ondo instalatua, non azken hori akaso arituko zén nola erakarle analogikoa, azeleratuz edo are bideratuz goragoko pausu hori.

Bide beretik, "dio-" singularren ber botere analogiko horrek akaso sortuko zituén beste forma batzuk ere, nola "diozagula" subjuntiboa, zein den agertzen an Oikia dotrina (1784) eta baita an Otxoa Arin (1713) (lan horietan, ikusi dugunez, halaber agertzen dirá "diozka" formak ere). Ikus ondoko bi erabilerak an Oikia dotrina:

Eta, "diozagula", zér da? akaso "*ezan"?, akaso *nin"?, akaso konbinazio bat arten "*ezan" eta "dio-" forma singularrak? [1890] [>>>]