Beste hizkeratan ordea, anbiguetate hori ebatzi da an bi pausu: 1) 'zuk zekarren → zuk zenkarren/zenkarzen'; eta 2) 'zuk zenkarren/zenkarzen → zuk zenkarzun/zenkarzuzen'

Atzokoan amaitzen genuen esánez:

Baina, genioenez, noiz gertatu "ekarren → zekarren", sortu zén anbiguetate bat zein, zenbait hizkeratan, ebatzi baitzén sórtuz: "zuk zenekarren/zenekartzan".

Eta, dakigunez, beste hizkeratan, anbiguetate hori ebatzi da an bi pausu:

• "zuk zekarren → zuk  zenkarren/zenkarzen" zek berriro sortzen dú anbiguetatea, baina orain kin "harek zu zenkarzen" (akaso gutxiago erabilia)
  

halan ze bigarren desanbiguazio-pausu batean forma hori bihurtu dá:

• "zuk zenkarren/zenkarzen → zuk  zenkarzun/zenkarzuzen"

nola komentatzen genuén an sarrera titulatzén:

• 'zekarren → zenekarren' versus 'zekarren → zenkarzun'
  

zein jasotzen dugun jarraian:

Eta Eibarko aditzean jarraiturik, "ekarri" aditzean ere inplementatzen ari da soluzio alternatibo bat ki:

• zekarren → zenekarren (finean batua)
  

zein den:

• zekarren → zenkarzun

nola ikusi ahal dugun an ondorengo taula (orobat aterea ti "Eibarko aditza", 1998):

erakutsiz berriro nóla soluzioak izan ahal dirén diferenteak, denak ere inplementatuak bidéz analogia kin beste adizki batzuk ja existenteak náhin konpondu anbiguetate-arazo ezberdinak zein joan diren sortzen an garapena te hizkuntza, eta denak ere erábiliz hizkuntzaren barneko mekanismo sortzaileak). Zentzu horretan denak ere, berdin onak.

Bai, gakoa dá desanbiguazioa. [1952] [>>>]