Kasu honetan "daut" regularra da eredua ("*eradun") nondik sortu bide dén "izan"aditzeko "zaut" irregularra bidéz analogia

Atzokoan genioén ze:

"zait" moduko adizkiek, jatorriz, ez daukate zerikusirik kin "zaut" (jatorriz "*eradun"), zein izanen litzakén berrikuntza bat an "izan" aditzeko "nor-nori" erabilera. Berrikuntza hori sor zitekén baita analogiaz ere, baina kasu honetan kontrako norabidekoa, esan nahi baita ti "*eradun" tripersonala ("nork-nori-nor") i "izan" bipersonala ("nor-nori"). Ikus daigun mendebaldeko behenafarrera (Bonaparteren datuak):

• (hark hura niri) daut → (hura niri) zaut

• dauzu → zauzu

• dako → zako
  

• dau → zau

• dauzü → zauzü

• dee → zee   
  

Kasu honetan zaharragoak liraké "daut" adizki tripersonal regularrak ("*eradun") zeinda "zaut" adizki bipersonal irregularrak (jatorriz "*eradun" ere), halan ze bilakaera analogikoa gertatuko zén an kontrako norabidea (ti "*eradun" i "izan") respektu zubererakoa (ti "izan" i "*eradun").

Horrá Bonaparteren datuak nondik atera dirén goragoko adizkiak (mendebaldeko behenafarrera):

Genioenez, kasu honetan "daut" regularra da eredua  ("*eradun") nondik sortu bide dén "izan" aditzeko "zaut" irregularra bidéz analogia. [Ikus sarrera hau. "derauo  > deraio >  dereio > derio > deio > dio"]