dirautzat > dirauzkat > dizkat ("-irau- > -iu- > -i-")

Atzokoan komentatzen genuén hau:

Genioén an:

• 'dirautzat', 'dirauzquit' formak an XVIII mendeko Azpeitia eta Azkoitia

nóla XVIII. mendean bázeuden Azkoitian eta Azpeitian adizkiak nola

• dirauzkit

zeintatik, suposatzen genuenez, atera zitezkén adizki laburragoak nola:

• dizkit

nahizta ez genuen asmatzen emáten bilakaera horren ibilbide zehatza:

• dirauzkit > diauzkit (>?) dizkit

Orain, justuki aplikatuz lehengo eguneko bilakaera:

• *eradun oinarrian "-i(r)au- > -iu- > -i-" → "dit, dizu, dio ..."

zuzenean aterako zaigú:

• dirauzkit > diauzkit > diuzkit > dizkit 

gain "*eradun" aditza.

Bide beretik, goragoko bigarren derivazio hori ez litzake izan behar:

• dirautzat > dirauzkat > diozkat ("-irau- > -iu- > -i-") 

baizik, regularki:

• dirautzat > dirauzkat > dizkat ("-irau- > -iu- > -i-")

edo:

• dirautzot > dirauzkot > dizkot ("-irau- > -iu- > -i-")
  

non goragoko "diozkat" hori dén irregularitate bat barné arau fonetiko orokorra ("-irau- > -iu- > -i-"), seguruena sortua gáiti analogia kin "diot" singularra (hori ere ti "dirauot > diot"). Horrela azaltzen genuén hemen:

• Adizki singularren kokapen geografiko-kronologikoak ere lagunduko luké valoratzen zéin izan zitekén 'dio...' forma singularren eragina gain evoluzio normala te '*eradun' gisako adizki pluralak

Esan nahi baita ze "dizkat / dizkot" dirá regularrak (*eradun), bitarten "diozkat" aldentzen dá ti regularitate hori.