Guztiz regularki ("-irau- > -iu- > -i-"): "dizka" (lehenago) eta "dizko" (geroago) an Urolaldea an bigarren erdia e XVIII. mendea

Azken sarreretan ikusten ari gara nóla:

• *eradun oinarrian "-i(r)au- > -iu- > -i-" → "dit, dizu, dio ..."

singularretan, eta baita pluraletan ere:

• dirauzkit > diauzkit > diuzkit > dizkit 

Eta, atzo genioenez, regularitate horretan ez da sartzen:

• dirautzat > dirauzkat > diozkat ("-irau- > -iu- > -i-") 

baizik, regularki:

• dirautzat > dirauzkat > dizkat ("-irau- > -iu- > -i-")

edo:

• dirautzot > dirauzkot > dizkot ("-irau- > -iu- > -i-")
  

non goragoko "diozkat" hori dén irregularitate bat barné arau fonetiko orokorra ("-irau- > -iu- > -i-"), seguruena sortua gáiti analogia kin "diot" singularra (hori ere ti "dirauot > diot"). Horrela azaltzen genuén hemen:

• Adizki singularren kokapen geografiko-kronologikoak ere lagunduko luké valoratzen zéin izan zitekén 'dio...' forma singularren eragina gain evoluzio normala te '*eradun' gisako adizki pluralak

Esan nahi baita ze "dizkat / dizkot" dirá regularrak (*eradun), bitarten "diozkat" aldentzen dá ti regularitate hori.

Eta kontuan hartuz ze hala "dirautzat" nola "dirauzkit" erabiltzen zirén adibidez an XVIII. mendeko Azpeitia (Larramendi-k aipatuak an mende horretako lehen erdia):

• 'dirautzat', 'dirauzquit' formak an XVIII mendeko Azpeitia eta Azkoitia

galde geneioke i gure burua noláko formak erabiliko zirén an Urolaldea noiz XVIII. mende hori aurrerago doan (zehazki an bere bigarren erdia). Leturiaga-k jasotzen ditú forma horiek (an bere "Gipuzkoako osagarri pluraldun adizki tripertsonalen erroez", 2019:148): 

non aurkitzen ditugú hala "dizka" (lehenago) nola "dizko"(geroago), guztiz regularki ("-irau- > -iu- > -i-").