Igone Zabala (2014). "Euskarak aditzetiko izenak sortzeko oso-oso sistema aberatsa duelarik,..."

Zioén Luis Maria Mugica-k an bere "Origen y desarrollo de la sufijación euskerica" (1978:195-200) burúz "-mendu (-mendi), -mentu" sufijo derivatzailea (ikus 2322): .

• "-mendu (-mendi), -mentu"

Este es otro de los sufijos más fecundos del euskara. Su importancia en los derivados abstractivos es enorme en la lexicografía, tanto antigua como nueva. [Mugica, 1978:195]

azpimarratuz atzizki horren inportantzia arrén sortu aditzetiko izenak (izen hutsak) hala nola haren emankortasun zaharra eta berria (ikus 2321).

Bestalde, gertatzen da ze euskara dá aberatsa an sufijo derivatiboak, oso oso aberatsa (jarraituz kin aportazioak ti Igone Zabala: ikus adibidez atzoko sarrera ere):

Euskarak aditzetiko izenak sortzeko oso-oso sistema aberatsa duelarik,... [Zabala, "Nominalizazio-eskala eta hiztegiak", 2014]

eta hori aberastasun-iturria da (edo izan beharko litzake):

Euskarak aditzetiko izenak sortzeko oso-oso sistema aberatsa duelarik, bereizketa morfopragmatikoak garatzen dira maiz aditz beretik sortutako izenen artean: itzulpen / itzulpengintza; batuketa / batura; haziera / hazkunde / hazkuntza; sorrera / sorkuntza / sormen... Hori da espero daitekeena, gainera, oso morfología aberatsa duen euskara bezalako hizkuntza eranskari batetik. [Zabala, "Nominalizazio-eskala eta hiztegiak", 2014]

Gaur egun, ordea, bádirudi ze nominalizazio-izenak bihurtu dirá nagusiki arazo-iturri, noiz benetako arazoa ez dén baizik estuasun sintaktikoa on sintaxi buruazkena, zeinen eragina islatzen den an izen-konplementazioa, aditz-konplementazioa... [2344] [>>>]