Eta ez da dudarik eze asmatu zuten

Itziar Ugarte-k bere atzoko artikulu mamitsuan ekartzen dizkigú ondorengo hitzak ti Jabier Agirre mediku eta tekniko linguistikoa (ikus "«Eta hau nola esan?»"):

Bi bidetara jo zuten [afin bete hutsune lexikoak], Agirrek azaldu duenez: «Euskarazko hitz zaharrak berreskuratzera edo zeuk asmatzera; eta hor aukerak zabaltzen dira: maileguak, hitz eratorriak, hitz elkarketak, zabalkunde semantikoa...».

Beraz, gauza zen hitz zaharrak berreskuratzea edota hitz berriak asmatzea jarraikí betiko bide edo mekanismo lexiko sortzaileak, hala nola zabalkunde semantikoa edo beste edozein modu e-moldapen lexikoa.

Sintaxian ere, bádira estruktura eta baliabide zahar aski ahaztuak zein saiatu beharko ginen berreskuratzen lehenbailehen, berdin nola bádiren betiko mekanismo sintaktiko sortzaileak, zein diren orobat euskararenak nola latinarenak edota munduko beste edozein hizkuntzenak, hala nola adibidez baliabide postpositiboen aurreratzea (latinezko "cum" postpositiboa preposizio bihurtuko zen) edota zabalkunde semantikoa bera (latinezko "ad" adlatiboa datibo ere bihurtuko zen).

Zergátik ezin gara gu saiatu aurrératzen "kin"? Zergátik ezin gara gu saiatu lehenago berreskuratzen eta gero semantikoki zabaltzen "ki" morfema ki erabilera adlatiboak (edota destinatiboak), apárte datiboak?

Adibidez, euskaran ere, matematikaren arlotxo batean bada ere, garai horretan proposatuko zén

A gain B

ordezta

A, B-ren gainean

eta ez da dudarik eze asmatu zuten. [353] [>>>]