Unitate intonatiboak definitu ohi dira ingúrun azentu bat, bitartean-ze unitate fonikoak dirá diskurso-zatiak arten pausak

Diozu, Bittor, hemen:

2. Aipatzen dituzun guztiak uste dut direla pertinenteak IUen inguru. Baina diozu amaieran: “eta bestalde, pausak ere egon litezke barné unitate intonatiboak”. Eta ez dut uste hala denik, pausa huts edo beteak direlako hain zuzen IUen arteko muga markatzaile argienak: Pausa bat baldin badago, albo bakoitzera dago IU desberdin bat, hiztunak hala ebaki duelako –zernahirengatik–, eta mezu hartzaileak hala deskodetuko duelako (nahiz agian honen ondorio izan, hiztunaren esaldia ezin dela hor amaitu eta beharko lukeela segida ‘logiko’ bat, predikazioa amaitutzat eman ahal izan dadin). Ha.d. mezu hartzaileak mezu emaileak ematen dizkion giltza / pista guztiak aprobetxatuko ditu haren mezua deskodetzeko, bai eta ere ‘hasiera faltsuak, ustekabeko etenak...’

Modu ezberdinetan definitu daitezké (definitu dirá) intonazio-unitateak, halan-ze komeniko litzake argitzea zértaz ari garen noiz erábilí terminu hori, eta batez ere euren erlazioa kin unitate fonikoak.

Unitate intonatiboak definitzean, ideia zentrala izaten dá intonazioa, eta zehazkiago azentu zentral bat zeinen inguruan giratzen dén unitate intonatiboa. Azentu gehiago ere egon daitezke an unitate intonatiboa (adibidez azentuak on unitate ritmiko-semantikoak), baina ez hain nabariak nola azentu intonatibo nagusi hori. Pausak ez dira nahitaezkoak, ez hasieran ezta bukaeran ere, eta  diogunez, elementu zentrala dá intensitate-azentu bat markátuz unitateko ardatza. Bestalde, ez dateke duda handirik buruz zér diren unitate fonikoak: zehazki, horiek diskurso-zatiak zein diren emititzen artén bi pausa.

Batzutan ez da erraza asmatzen nón hasten den unitate intonatibo bat (nón amaitzen den aurrekoa), bitartean-ze askoz errazagoa izaten da egitea zatiketa fonikoak. Baina gauza da ze, diskursoa produzitzean, egiten dirá pausak zeinen helburua ez den intonatiboa, eta zeinen arteko elementuak izan ahal dirén atonoak, zeren intonatiboki (melodikoki) integratu nahi dira barnén unitate intonatibo bat zeinen azentu nagusia etorriko den geroago (edo etorri den lehenago). Adibidez har daigun ondorengo esaldia:

La lláve está en tu garáge.

non genuken unitate intonatibo bat zeinen azentu zentrala egongo litzakén an azken unitate ritmiko-semantikoa: "en tu garáge". Baina batek egin leiké ondorengo pausa foniko planifikatzaile-prozesatzaileak:

La lláve está en / tu / garáge. 

non tarteko "tu" hori dén atonoa (ari da  itxaroten bere azentu ritmiko-semantikoa an "garáge") eta, hortaz, ezin liteke izan unitate intonatibo bat jarráiki bere definizio azentuala. Lehenengo talde fonikoak ere ("La llave está en") ez luke galduko bere erlazio azentuala kin talde intonatibo osoa (adibideko pausa horiek ez dira intonatiboak, baizik momentuko pausa batzuk barnén unitate intonatibo bera), halan-ze bukaerako azentu nagusia ("garáge") ez litzaken aldatuko. 

Unitate intonatiboak definitu ohi dira ingúrun azentu bat, bitartean-ze unitate fonikoak aurkitzen dira artén pausak, eta azken horiek oinarrizkoak dirá an analisia on prozesamendu linguistikoa. [1202] [>>>]