"dioçon" hori azaltzeko, printzipioz, ez genuke behar besterik

Genioen atzo ze:

Beraz, hor da kontraste bat artén:

• "dioçaçu" non referentzia datiboa aurreratu den, eta

• "dieçadaçu" edo "dieçaguçu" non referentzia datiboa gelditu baitá an bere leku regularra.

Bihar saiatuko gara ikusten zér gertatzen den an subjuntiboak, zein erabiltzen dirén maizago.

Eta jarrátuz kin Etxeberri Ziburukoa, ikusten ditugú adizki ez-datiboak nola:

• deçagun
  

• deçaçun 

• deçan 
  

•  deçaten

• deçaçuen
  

• deçadan
   

aurká adizki datiboak nola:

• dieçaçugun
  

• dieçaçuten

• dieçaçun
  

non "-i-" horrek (an "die-") sinpleki adierazten du ze adizki hori dá datiboa (tripersonala). Esan nahi baita ze hori ez da "dio-" forma bat. Halaber daukagú

•  dieçen (hark haiei, regularra ere)

Baina azkenik daukagú

• dioçon (hark, hari)
  

zein den irregularra an zentzua ze lehenengo "-o-" hori (an "dioçon") ez litzaken hor egon behar , zeren regularki izan beharko baitzén "dieçon". 

Akaso irregularitate hori sortu dá zatio analogia kin "dieçen" regularra, egínez honako bikotea:

• dioçon/dieçen (non "dieçen" báden regularra)
  

 "dioçon" hori azaltzeko, printzipioz, ez genuke behar besterik (analogia hori nahikoa litzake). [1894] [>>>]