"zenekarren/zenekartzan" formek erakusten dituzté bi "e" morfema zahar, bigarrenean bilátuz desanbiguazioa

Atzo komentatutako "zuk zenekarren/zenekartzan" formek erakusten duté "e" bat gehiago respektu "zuk zenkarren/zenkartzan" formak, zein akaso esperoko genituen an lehenengo momentu bat, nola an eibarrera, non gogoratu nahi ditugú atzoko bi pausuak an desanbiguazioa te "zuk  zenkarzun/zenkarzuzen":

..., dakigunez, beste hizkeratan, anbiguetate hori ebatzi da an bi pausu:

• "zuk zekarren → zuk  zenkarren/zenkarzen" zek berriro sortzen dú anbiguetatea, baina orain kin "harek zu zenkarzen" (akaso gutxiago erabilia)
  

halan ze bigarren desanbiguazio-pausu batean forma hori bihurtu dá:

• "zuk zenkarren/zenkarzen → zuk  zenkarzun/zenkarzuzen"

Gure kasu honetan ("zuk zenekarren/zenekartzan"), ordezta errepikatu elementu pronominak aktiboa nola an "zuk  zenkarzun/zenkarzuzen", jarraitu da beste bide bat, errepikatuz "e" morfema zaharra an "zuk zenekarren/zenekartzan". Bi kasuetan, helburua zén desanbiguazioa.

"zuk zenekarren/zenekartzan" formetan, bigarren  "e" horren mekanismo sortzailea izan liteké barneko analogia kin "zuk zekarren/zekartzan" zaharrak  (zein orain bihurtuak zirén 3. personakoak), jaustuki errepikatuz ber bukaerak: "-ekarren/-ekartzan". Horrela, finean, "zenekarren/zenekartzan" formek erakusten dituzté bi "e" morfema zahar, bigarrenean bilátuz desanbiguazioa. [1953] [>>>]