Eta zértan datza gure aurrikuspena ezen italierak ematen ditú silaba gehiago zein gaztelaniak: sapore di mare, sapore si sale

Atzokoan esaten genuen ze:

Alde horretatik, ez da gutxio deigarria ikustea nóla Oh-ren datuetan italiera-k duén ID bat (ID dá Informazio-Densitatea, agertzen baita inversoki lotua kin silaba-kopurua) zein dén ondo altuagoa (0,72) zeinda gaztelaniarena (0,63), noiz printzipioz espero genuke italierak izatea silaba gehiago zein gaztelaniak.

Eta gauza da: zértan oinarritzen da gure aurrikuspena ezen italierak ditú silaba gehiago zein gaztelaniak? Ba, nola dioén Silvio Maggi-k an "El italiano contemporáneo por hispanohablantes: astectos fonológicos" (2007):

... por la tendencia del italiano a terminar las palabres en vocal. [Maggi, 2007:74]

Horrela, hainbat hitzetan (eta aditzetan) agertzen dá silaba bat gehiago:

• sapore di mare, sapore di sale

• sabor de mar, sabor de sal

edo, beste kanta bat:

• cantare, sognare

• cantar, soñar

Hortik aparte, silaba-kopuruetan oso antzekoak izanen liraké italiera eta gaztelania (an gure aurrikuspena), halan-ze espero behar genuke silaba-kopuru handixeagoak an italiera. 

Ez dugu, beraz, ikusten nóndik atera ahal den goragoko diferentzia handi hori an ID-a (ITA 0,72 vs SPA 0,63 non ID handiagoa, silaba-kopuru erlatiboki txikiagoa), areago noiz lagin-textuan (zein ez den konparagarria baina, hala ere) argiki ateratzen dén kontrako norabidea an silaba-kopuruak. Bihar saiatuko gara komentatzen lana on Pellegrino eta al. (2011) respektu puntu hau, eta aurrerago gauza bera eginen dugu kin lana on Pellegrino eta al (2019). [2619] [>>>]