Azken buruan, Castillo (2009) ari da reproduzitzen ber planteamendua ganik Correa (1994)

Atzokoan aipatzen genuén Castillo-ren honako hitzak (2009, ikus pasarte osoa an #2902):

Sea como fuere, desde un punto de vista tipológico lo más probable es que alguna de ellas [ari da burúz iberikoaren bi grafia txitukariak] representara una silbante apico-alveolar sorda y la otra o bien una sonora o una africada. [Castillo, 2009:56]

Hor Castillo ari da gain hizkuntza iberikoa, non bi grafia txistukariak (aipatuak nola "ś" eta "s") interpreta litezké jasoz oposizioá artén gortasuna eta ozentasuna (demagun s aúrka z), edo alternatiboki, jasoz oposizioa artén frikazioa eta afrikazioa (demagun s aúrka ts).

Azken buruan hor Castillo (2009) ari da reproduzitzen ber planteamendua ganik J.A. Correa (1994), nok jada konsideratzen zituén bi aukera interpretatibo horiek berak respektu oposizioa artén "ś" eta "s" zeinu iberikoak, zeinen bidez:

• jaso ahal da oposizio fonologikoa artén frikazioa eta afrikazioa (ikus #2901)
  

• jaso ahal da oposizio fonologikoa artén gortasuna eta ozentasuna (ikus #2902) 

Hala konprobatu ahal dugu an ondoko pasartea ganik Correa (1994), jada aipatua an #2900:

Atendiendo a este último uso [... reproducir la africada típica del galo...] y a las correspondencias en el alfabeto grecoibérico se pensaria que ś (= gr.-ib. sigma) representa propiamente una silbante (es decir, una fricativa alveolar o apical) y, en cambio, s (= gr.-ib. sampi o xi) una africada de igual punto de articulación. En cambio el uso celtibérico y la no distinción hecha por los latinos habla a favor de una oposición sorda/sonora entre meras silbantes (sin valor fonológico en latín). [Correa, 1994:276]

Aurreko pasarteetan, bai Correa (1994) bai Castillo (2009) ari dira gain hizkuntza iberikoa, baina atzo genioenez:

Kontuan hartuta, gainera, ze ipar-ekialdeko semisilabario iberikoan tipikoki ez zirela oposatzen herskari gorrak eta ozenak (p,t,k aúrka b,d,g), ez litzake batere harritzekoa ber egoera aurkitzea an Irulegiko txistukariak.

Bestalde, ez dakigu noláko nabarmena izanen zén afrikazioa an iberikoa, baina pensatzekoa da ze euskararen balizko ahaide batean afrikazioa izanen zén ezaugarri aski nabarmengarria, aski adieraztekoa, akaso gehiago zein ozentasuna bera (euskararen mendebaldean galdu da diferenziazioa artén s eta z modernoak, baina afrikazioa mantendu da).

 eta goragoko bide horrexetatik, guk konkluditzen genuen ze...

... Irulegiko hizkuntzan ez litzake harritzekoa "ś"-k adieraztea soinu txistukari frikatiboak (demagun s, z, x), eta "s"-k soinu txistukari afrikatuak (demagun ts, tz, tx). Beste konbinazio nahasiago batzuk ere badaude jakina, baina zatiketa hori litzaké teorikoki garbiena.

[2904] [>>>]