Domene (2011). "Para deshacer esta confusión, se tuvieron que diferenciar las dos flexiones ... y esa diferenciación se realizó añadiéndole un afijo a una de ellas, concretamente el infijo -n- ..."

Atzokoan azaltzen genuén a sorrera te adizkia "nenkarren" (hark ni) nola desanbiguazio bat buruzki lehengo "nekarren" zein gerota gehiago ulertzen ari zen nola "nik hura". Puntu horretaz, genioén:

Horrela:

• nekarren  (hark ni) → nekarren (nik hura)

• zekartzan (hark zu) → zekartzan (zuk haiek)

• ekarren (hark hura) → ekarren (hark hura)

sórtuz anbiguetate batzuk zein resolvituko ziren sinpleki géhituz "n" desanbiguatzaile bat non behar zen:

• nekarren (nik hura) →  nenkarren (hark ni)

• zekartzan (zuk haiek) → zenkartzan (hark zu)

• ekarren (hark hura) →  ekarren (hark hura)

Nahiz ez den relevantea, esan nahi genuke ze, noiz idatzi genuen azalpen desanbiguatzaile hori (adibidez an "Komentario bat burúz 'e kar', 'ekar', 'ekarren', 'zekarren', 'zekartzan', 'zenkartzan', 'zenekarren, 'zenekartzan,' eta 'zindekartzan"), ez genuen ezagutzen ze  Domene-k (an bere "La lengua vasca. Originalidad y riqueza de una lengua diferente", 2011) emana zuén ber azalpen desanbiguatzailea ki azaldu zergátik agertu zén "nenkarren" adizkia ti "nekarren", edo "nengian" ti "negian" an terminu hauek:

Para deshacer esta confusión, se tuvieron que diferenciar las dos flexiones ... y esa diferenciación se realizó añadiéndole un afijo a una de ellas, concretamente el infijo -n- ... [Domene, 2011:184-185]

Evidenteki, erabat ados an puntu hori (nahiz ez hainbeste an beste puntu batzuk te ber argumentazio orokorra ki azaldu prozesu guztia). [1936] [>>>]