e → e-ni → en-e → har-e → ni(r)e

Hortaz, honela laburbil geinke aurreko sarreretako bilakaera, nondik sortuko zén "-e" genitibo postpositibo zaharra ti "e-" indefinitu prepositibo zaharrago bat:

1.: "e → e-ni" ("e- + prononbrea" →  "e-ni" an "eni da")

2.: "e-ni → en-e" ('sagar, e-ni da'  → 'en-e sagar da')

3. "en-e → har-e → ni(r)e" ('en-e sagar' → 'har-e sagar' → 'ni-(r)-e sagar)

eta non, atzo genioenez:

Eta gauza da ze horko "r" hori (an "are") ez da epentetikoa, baizik propioa (diogunez, 3. personako izenordaina berreraiki dá nola "har"), eta eskainiko zuén eredu bat nondik akaso sortuko zén (hasiko zen erabiltzen) "-r-" analogiko bat an beste izenordainak, nahiz kasu horietan izán betegarri fonetiko hutsa (epentetikoa). Horrela sortuko zirén:

ni-(r)-e

hi-(r)-e

har-e

Finean, zenbait hizkeratan "nire" bihurtuko dá "nere". [1931] [>>>]