Euskaran da "ki" prepositiboa
Aurreko sarreran ikusi dugu zéin den diferentzia arten hizkuntza fusionalak, non kasu-markak dirén fusionatzen ki izenak an modu aski irregular eta nekez isolagarria, eta hizkuntza aglutinatzaileak, non kasu-markak dirén itsasten an modu regular ondo analizagarria.
Euskara aglutinatzailea delarik, ez dateke hain zaila aurkitzeá arrastoak e morfema interesgarriak, nola dén adibidez "ki" morfema, zein den bereziki interesgarria zeren dén prepositiboa. Ikus ondoko sarrerak non aipatzen den "ki" prepositiboa:
Euskara aglutinatzailea delarik, ez dateke hain zaila aurkitzeá arrastoak e morfema interesgarriak, nola dén adibidez "ki" morfema, zein den bereziki interesgarria zeren dén prepositiboa. Ikus ondoko sarrerak non aipatzen den "ki" prepositiboa:
- Espekulatzen burúz euskara zaharra
- Bi morfema datibo prepositibo: "-ki" eta "-ts"
- Nola simplificatu aditza, aldiberean birsortuz baliabide prepositivo zahar bat
- Eta ez da dudarik eze asmatu zuten
zaizu = za(k)izuEta gauza da ze hor daukagu, garden, "ki" prepositiboa, zeinen marka nagusia "i", dá justuki berbera zein den aurkitzen an bere kide pospositiboa "-i". Nolabait esan, "ki" dá kontraparte prepositibo naturala e posposizioá "-i" (edo naturalena bederen). Eta, euskaran da. [⇶]
Etiketak: ki
0 Comments:
Argitaratu iruzkina
<< Home