Euskaran da "ki" prepositiboa

Aurreko sarreran ikusi dugu zéin den diferentzia artén hizkuntza fusionalak, non kasu-markak dirén fusionatzen ki izenak an modu aski irregular eta nekez isolagarria, eta hizkuntza aglutinatzaileak, non kasu-markak itsasten diren an modu regular ondo analizagarria.

Euskara aglutinatzailea delarik, ez dateke hain zaila aurkitzeá arrastoak ti morfema interesgarriak, nola dén adibidez "ki" morfema, zein den bereziki interesgarria zeren dén prepositiboa. Ikus ondoko sarrerak non aipatzen den "ki" prepositiboa:

• Espekulatzen burúz euskara zaharra
• Bi morfema datibo prepositibo: "-ki" eta "-ts"
• Nola sinplifikatu aditza, aldiberean birsortuz baliabide prepositibo zahar bat
• Eta ez da dudarik eze asmatu zuten 

"ki" morfemak, aditz-forma erabilienetan, dú erakusten tendentzia ki fusionatu kin ondoko morfemak, eta halatan transformatu an "i" soila, zein litzakén datiboaren kasu-marka nagusia:

zaizu = za(k)izu

Eta gauza da ze hor daukagu, garden, "ki"  prepositiboa, zeinen marka nagusia, "i", dá justuki berbera zein den aurkitzen an bere kide pospositiboa "-i". Nolabait esan, "ki" dá kontraparte prepositibo naturala on posposizioá "-i" (edo naturalena bederen). Eta, euskaran da. [367] [>>>]