igandea, urria 21, 2018

Euskaran da "ki" prepositiboa

Aurreko sarreran ikusi dugu zéin den diferentzia arten hizkuntza fusionalak, non kasu-markak dirén fusionatzen ki izenak an modu aski irregular eta nekez isolagarria, eta hizkuntza aglutinatzaileak, non kasu-markak dirén itsasten an modu regular ondo analizagarria.

Euskara aglutinatzailea delarik, ez dateke hain zaila aurkitzeá arrastoak e morfema interesgarriak, nola dén adibidez "ki" morfema, zein den bereziki interesgarria zeren dén prepositiboa. Ikus ondoko sarrerak non aipatzen den "ki" prepositiboa:
"ki" morfemak, aditz-forma erabilienetan, dú erakusten tendentzia ki fusionatu kin ondoko morfemak, eta halatan transformatu an "i" soila, zein litzakén datiboaren kasu-marka nagusia:
zaizu = za(k)izu
Eta gauza da ze hor daukagu, garden, "kiprepositiboa, zeinen marka nagusia "i", dá justuki berbera zein den aurkitzen an bere kide pospositiboa "-i". Nolabait esan, "ki" dá kontraparte prepositibo naturala e posposizioá "-i" (edo naturalena bederen). Eta, euskaran da. []

Etiketak: