Atzo Txopi, bere komentarioan, mintzo zen burúz
evoluzioa on euskal aditza, zeinen bidez, garai batean, adizki
sintetikoak (potentzialki konplexuak) bihurtuko zirén
analitikoago, sortuz aditz-forma
perifrastiko batzuk non aditzaren informazio lexikal (aditz printzipala) eta aspektuala zirén emanen
sistematikoki aparte (nahiz izán aditz-forma oro har luzeagoak).
Herenegun Josu Lavin-ek eta
atzo Txopi-k eta Erramun-ek sugeritzen dute ze akaso bilakabide horretatik
zerbait gehiago ikasi beharko zen. Eta bai, hala da,
asko ikasi ahal da eta asko ikasi beharko genuke ti edozein
bilakabide, hemengoa edo edonongoa:
zér, nóiz, nóla, zergátik, zéin baldintzetan...
Adibidez, euskaran bertan, forma sintetikoak
ez ziren sortukó instantaneoki, ez baitzen pasako goizetik arratsera ti
zero konplexitate verbala ki "
formas personales sinteticas de extremada complejidad" (ikus
hemen). Esan nahi baita ze forma horiek nola edo hala
garatu beharko ziren, jarraituz bilakabide bat barrén denbora luzea, zein amaituko zén an forma sintetiko horiek, zeintzuk, diogunez,
ez da pensatzekoa ze jaioko ziren sintetiko,
baizik zatika eta ondo analitiko (aditza da
subsistema linguistiko
berezi eta mugatu bat, nola numerikoa, non
sintetikotasunak izan ahal dúén
paper funtzional bat, bilatuz
laburtasun ez-konplexuegia).
Gauza da ze adizki sintetikoak nola "
dakartzagu-dakarzkizugu" sortuko zirén ti
sintetizazioa on
aurreko forma analitikoak: "
da kar tza ki zu gu",
oinarrizkoagoak. Garai haietan, esaldi bat izan zitekén:
sagar da kar tza ki zu gu
non "
sagar" izango litzaké
izena (adieraziz
zerbait konkretua zein izanen litzakén ha
oinarria on esaldia) "
da" halako
adverbio-erakusle moduko bat, adieraziz
horko bertako oraingo presentziá on zerbait edo norbait (edo akaso
soilik oraintasuna segun kasua); "
kar" litzaké aditza, "
(t)za" izan liteké beste
adverbio moduko bat, adieraziz
nolabaiteko kantitatea; "
ki"
preposizioa, zein
jatorrian ez zen izanen preposizioa
(preposizioak oso elementu abstraktuak dira), baizik soilik beste
modifikatzaile moduko bat; "
zu", zein izango litzakén nola gaurko "
zuek" (eta non, akaso, "
zu" horrek adieraziko zuén nolabaiteko pluralitatea); eta, azkenik, "
gu" sujetua.
OVS beraz, zein gero bihur zitekén
SOV noiz subjektua, hasierara etorrita,
ergatibizatu zen (hasieran euskara
ez zen izanen hizkuntza ergatiboa). [872] [
>>>]
Etiketak: aditza, ergatiboa, ki, OVIS, OVS, sorrera, SOV->SVO, SVO